Στην αρχή δεν τα έβλεπα, φυσικά.
Έβλεπα μόνο τα μεγάλα, φωναχτά συνθήματα, πολιτικά ή ποδοσφαιρικά - το πρώτο μικρό μηνυματάκι το είδα κάποιο πρωί: εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου, στο ύψος των ματιών μου, σε μια κολώνα, κάπου στην Ανθέων - έμεινα λίγη ώρα να το κοιτάζω, τόσο μικρό, όμως τόσο δυνατό.
Από τότε, τα ψάχνω - τα βρίσκω κρυμένα μέσα στα στενά, ποτέ στους μεγάλους δρόμους.
Εννοείται, φυσικά, πως δεν διεκδικώ φωτογραφικές περγαμηνές.
Μου αρκεί που υπάρχουν,
για όσο υπάρχουν.
ευχή όταν το είδα για πρώτη φορά είχε αυτοκόλλητα πάνω του - χρειάστηκε όλο μου το θάρρος ( κι ακόμη περισσότερο) για να τα ξεκολλήσω- τα κατάφερα, ωστόσο...
κολλάζ θετικής ενέργειας από το φαρμακείο της γωνίας: η αλήθεια είναι πως όταν το φωτογράφησα είχε κόσμο και κάπως ντράπηκα - όταν ξαναπέρασα και ήταν κλειστό, είχα άνεση αλλά είχε αλλάξει η εικόνα! ( ήταν καλοκαίρι, θυμάμαι...)
πονάει διστακτικά, στην αρχή και πιο δραματικά, στο τέλος - ή, μήπως η σειρά είναι αντίστροφα; δραματικά, στα κάγκελα κι έπειτα, απλά, τελείωσε το χρώμα;
