streetvieweR

τόσο φρέσκο ήμουν  σίγουρη πως, αν ακουμπούσα  το δάχτυλό μου πάνω του, θα βαφόταν  κόκκινο - δεν το έκανα: φοβήθηκα μήπως  μείνει σημάδι- θα ήθελα ωστόσο ν' αγγίξω εκείνο το χαμογελάκι, πάνω...

απόφαση μέχρι τότε θα μείνει  κλειστό, το παράθυρο; στρογγυλά, τακτικά γράμματα σαν  φουσκωτά σύννεφα: αντί για  "την ανατροπή" θα περίμενα να γράφει κάτι σαν "τον Σταύρο", "τον Γιώργο", κάτι τέτοιο...

κι όμως ίσως πράγματι να φταίει το μυαλό: αυτό δίνει τις οδηγίες- ( ωστόσο, είναι το χρώμα στη σκιά  του δέντρου που τράβηξε πρώτο  την προσοχή μου...)

συμπέρασμα κι εδώ, ολοκληρώνεται με επιτυχία, αυτό το  τριήμερο σεμινάριο θετικής σκέψης- τόση πολλή αισιοδοξία μαζεμένη, θα πάθουμε  και τίποτε, στο τέλος...

μάθημα δεύτερο το επόμενο βήμα, όταν θα  έχουμε πλέον ξεπεράσει τον φόβο: το μήνυμα είναι τόσο φωτεινό όσο και το  χρώμα του...

μάθημα πρώτο το μόνο που λείπει είναι  το  θαυμαστικό, στο τέλος- ( ο πρωινός ήλιος,  τόσο  απαλός...)

πώς είπατε; έχω την αμυδρή υποψία πως δεν είχε  στο νου του την εξέλιξη  των ειδών,  όπως τη διατύπωσε  ο Δαρβίνος, αλλά κάτι πολύ πιο... καθημερινό, καταλαβαίνεις, νομίζω...

οεο; θέλει  να πει ότι  με κάποιον  τρόπο  εξαφανίστηκαν από τον πλανήτη;

απολογητικό τόσο  έντονη, που  στάζουν όλα, ακόμη  και τα αποσιωπητικά...

ζουζούνια μετά από  δυο πρόβες για το κατάλληλο  " Μ", χρησιμοποιήθηκαν και οι δύο  τύποι του γράμματος - καταπλητικό το πεζοδρόμιο πλάτους μιας πλάκας στο οποίο άνετα στέκεσαι τιμωρία στο ένα πόδι...

πενταήμερη όχι, δεν είναι  ότι ξύπνησε μνήμες - μου φάνηκε  τόσο μα τόσο ..."φρέσκο" απ'όπου κι αν το δεις...

το κάλεσμα σε  απροσδόκητη κάθετη γραφή η οποία αδυνατίζει σε κάθε συλλαβή και σε  προστακτική  ενεστώτα  που δηλώνει εγρήγορση, κατά το... " τρεχάτε γειτόνοι!!! "

στο ίδιο καζάνι (του Θέμη Χαστά) αυτό που λέμε "χωρίς καμία απολύτως  εξαίρεση" ή, κάτι τέτοιο τελοσπάντων...

επιστροφή στο κανονικό για να  πάρουμε εκείνη την  ανάσα: για  ξεκούραση...

τι δεν καταλαβαίνεις; πώς λέμε "πονάνε  τα μυαλά μας"; αυτό, μαζί μ'εκείνα που λέγαμε για τον Ηλιόπουλο τη Βουγιουκλάκη, τη μοντέρνα ποίηση και τα τσιφτετέλια... (για το χειρόγραφο μήνυμα μιλάμε, έτσι;)

άλλαξα γνώμη ξαφνικά, με  κούρασαν τα  κεφαλαία...

χορταστικό και  σε  μέγεθος και  σε  περιεχόμενο...

τόσο απλό και τόσο μεγάλο: δύο συλλαβές που δε  χωρούν πουθενά  και δεν  περιγράφονται ούτε  με όλες  τις λέξεις του κόσμου...

λογικό... ποιος μπορεί  ν'αντισταθεί σε δυο  μπλε μάτια;

δηλαδή, πόσο; πόσο πολύ βάθος,  εννοώ...

πρόσκληση σε έκπληξη - η αλήθεια είναι, βέβαια, πως, όσο κι αν  προσπάθησα, το αποτύπωμα του ήλιου ήταν δυνατότερο - ίσως έπρεπε να ξαναπεράσω απο κει  μια  συννεφιασμένη μέρα...

άλλη διάσταση αυτό το  " δεν μπορώ να σ'έχω" ( παραβλέποντας τα  ορθογραφικά) είναι που  κάνει τη διαφορά... αναρωτιέμαι, ωστόσο, πώς είναι  τα πράγματα σήμερα, τόσα χρόνια μετά; τα γραπτά μένουν, το'παμε...

(τόσο) ενοχικός γιατί έτσι; είναι  τόσο κακό, η ψυχή; εγώ άλλα ξέρω... στο μεταξύ, κάποιος κακεντρεχής, έσβησε  το τελευταίο αποσιωπητικό...

Θρασύβουλας ...με μια  τόση δα παραλλαγή: στη θέση  του " έρωτας " βάλε " ατμός "...

για ξαναπές το μήπως και καταλάβω κάτι  την  επόμενη  φορά- αν και μου άρεσε η μίξη: τα τεράστια μικρά και τα μικρά κεφαλαία...