streetvieweR

είναι πολύ πόσο περισσότερο; πώς αλλιώς να το πω για να το καταλάβεις; δεν είναι τοίχος, δεν είναι πεζοδρόμιο, είναι η άσφαλτος - μόνον εκεί μπόρεσε να χωρέσει το μέγεθος του συναισθήματος - και με κεφαλαία γράμματα...

επιστροφή στα βασικά κι επειδή πολλά είπαμε τον τελευταίο καιρό,  ας επιστρέψουμε σ' αυτά που πραγματικά έχουν αξία - υπάρχει κάτι καλύτερο; δε νομίζω...

so soft υπάρχει τόση ευγένεια στην παράκληση που αυτόματα, η κίνησή σου στο πόμολο γίνεται σχεδόν τρυφερή -  ακόμη και το μαύρο των γραμμάτων έχει απαλύνει με το μωβ - "θα μπορούσες να γράψεις προσοχή στην πόρτα " λέω στην Βάλια, την ιδιοκτήτρια - "δεν κάνουμε τέτοια πράγματα εδώ" μου λέει χαμογελαστή, "είμαστε καλλιτέχνες" - βρισκόμαστε σε φαρμακείο... 

smile δεν είναι απλά η παρότρυνση - είναι και το χαμόγελο της crest  κάτω από αυτήν, που σου δείχνει τον τρόπο, για την περίπτωση που τον έχεις ξεχάσει - άντε, ντε...

τελεία έχουν σοβαρότητα, οι λέξεις - σοβαρότητα και μια αίσθηση οριστικού, όπως η τελεία - μια τελεία από τα αποσιωπητικά έχει φύγει βέβαια, ή δεν έχει έρθει  ποτέ  στην παρέα μας, αλλά ας μην το σχολιάσω, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή...

πολυκοσμία το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: σήκω από τον καναπέ, σήκωσε τα μανίκια και κάνε κάτι με τη ζωή σου - ωστόσο, πιστεύω πως μπορείς, ταυτόχρονα, να είσαι ήρωας ονείρων -  επίσης, απίστευτο κι όμως αληθινό, αυτή η εκπληκτική τυρκουάζ σταγόνα είναι ο ήλιος που εκείνη τη στιγμή εκείνου του μεσημεριού πέφτει στο μπλε του τοίχου μέσα από μια παράξενη τρύπα και το κάνει μαγικό...

λόγω της ημέρας τώρα, ίσως, μέρα που είναι, να μην έπρεπε να λέμε τέτοια πράγματα αλλά απλά ευχές και τέτοια -  επίσης, είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν είναι ο Βαγγέλης αυτός που παραδέχεται ότι χάθηκε, στο τέλος... (έχει καμία σχέση άραγε με τον Βαγγέλη που τ' όνομά του έκλεινε εκείνη την πόρτα, στο Μια Ελληνίδα στο χαρέμι; )

little lies   (του Θέμη Χαστά) τώρα, το ένα απλό ορθογραφικό μπορείς να το παραβλέψεις  μπροστά στη σοβαρότητα της δήλωσης - αναρωτιέμαι αν κατά καιρούς υπήρχαν ενδείξεις  πως δεν είναι όλα εντάξει,  ή, η επιβεβαίωση που  ο ένας από τους δύο ζητούσε  ήταν απλά η ανασφάλεια  που έχουμε όλοι...

κάνω μαγικά πλάκα κάνεις; λίγο το λες εσύ αυτό; να είναι η κάθε μέρα γιορτή; φαντάζομαι πως το Σάββατο μένει ως έχει, σωστά; έχω την αίσθηση, βέβαια, πως το Σοφία προστέθηκε μετά, δεν είμαι σίγουρη πως ευθύνεται απόλυτα γι' αυτήν τη μαγική αλλαγή - ωστόσο, στην πραγματικότητα, ο καθένας θα μπορούσε να προσθέσει το όνομα που θέλει...

μ' αρέσεις το μοναδικό πρόβλημα είναι πως δεν υπήρχε πρόχειρη σβήστρα ή, καλύτερα, άσπρη μπογιά, αυτή του τοίχου - γι' αυτό έγιναν κάτι μουτζουρίτσες που, στην πραγματικότητα, μπροστά στη συνολική εικόνα του έργου, θα λέγαμε ότι είναι, απλά, για το μάτι - τώρα, αν καταλαβαίνω σωστά εκ του αποτελέσματος,το love είναι κάπως πιο προβληματικό από το like ... 

αποκλειστικότητα θα μπορούσε να είναι μια απλή, καλλιγραφική δήλωση πάνω στο πεζοδρόμιο -  μετά, όμως, τα πράγματα σοβαρεύουν -  σα να παίρνει μια βαθιά ανάσα και κάνει μια ουσιαστική διευκρίνιση: δικό μου,  με κεφαλαίο δ -  κάτι σαν χωρίς παραχωρήσεις , αν καταλαβαίνω σωστά...

μάθε παιδί μου γράμματα εντάξει, καταλαβαίνω, είναι περισσότερο επιτακτικό παρά ευγενικό - ωστόσο, δεν έχω ξαναδεί ποτέ και πουθενά μια παρόμοια προτροπή - κι ένα ανοιχτό βιβλίο δίπλα και ένα χαμογελαστό πρόσωπο στο τέλος - υπάρχει ελπίδα, λοιπόν...

το αστέρι μου (του Θέμη Χαστά) αν δεν έγινε σεισμός όταν γραφόταν η λέξη ομορφότερο , σίγουρα η συγκίνηση θα πρέπει να ήταν μεγάλη - ας κρατήσουμε την τρυφερότητά του για την αρχή της εβδομάδας -  και, δεν μπορώ να μην το πω, πόσο πολύ μου άρεσε αυτός ο γραφικός χαρακτήρας...

το καλοκαίρι μέσα σου είναι μια πολύ σκοτεινή και γκρίζα μέρα όταν το βλέπω -  η εικόνα που μου φέρνει στο μυαλό είναι τόσο έντονη που σχεδόν ακούω το κύμα - πάντα το καλοκαίρι είναι βαμένο με τα πιο έντονα χρώματα, σκέφτομαι - ύστερα σκέφτομαι τη Μαρινέλλα: κάτι τέτοιο δεν τραγούδησε στη Eurovision? απλά, άλλαζε το ποτό...

life questions απλό και σημαντικό το ερώτημα -  αν ναι , τι ακριβώς είναι αυτό που ζεις: αυτό που έχεις ονειρευτεί, αυτό που θέλεις, αυτό που αναγκάζεσαι; εννοείται πως αν η απάντηση είναι όχι, κάτι πρέπει να επαναπροσδιοριστεί - το τώρα, είναι μια καλή στιγμή γι' αυτό...

επιβεβαίωση ας ξεκινήσουμε δυναμικά, σήμερα: χρώμα, μέγεθος, λέξεις (και γραμματική) - ας είναι αυτό, το προσωπικό μήνυμα για τον καθένα από εμάς -   το κεφάλι ψηλά, λοιπόν, και πάμε -  να σημειώσω ότι λέει ό,τι καλύτερο χωρίς κατευθύνσεις ή διευκρινίσεις, που σημαίνει σε όλα!

δηλώσεις από τη μία, περισσότερο κι από τις λέξεις, είναι το φως -  είναι μεσημέρι κι ο ήλιος τόσο δυνατός που κάνει το μαύρο σχεδόν ν' ακούγεται -  από την άλλη, μερικές φορές είναι ανακούφιση η απλότητα - κι αυτό το σε θέλω, άραγε   προηγείται του σ' αγαπώ , ακολουθεί, ή δεν έχει καμία σχέση;  

intimacy και μια που χθες ασχοληθήκαμε με το γενικό, ας δούμε σήμερα το ειδικό: αυτό που υπάρχει μέσα μας, ανάμεσά μας - αυτό που μας καίει -  μου αρέσει που αυτός σκύβει λίγο κι εκείνη σηκώνει ελαφρά το κεφάλι -  κι η απόσταση ανάμεσά τους, που δεν είναι απόσταση...

the power behind you (της Ειρήνης Πασπαλά) και μετά τις σκόρπιες κάπως ασυνάρτητες, ανάλαφρες λέξεις του χθες, ας πάμε  σήμερα  σε κάτι πιο συγκεκριμένο και πιο αληθινό, κάτι που μπορεί και να πονέσει λίγο, κάποια στιγμή -  στην πραγματικότητα, είναι απλές λέξεις και πάλι - πόση δύναμη έχουν οι λέξεις...  

θολό τοπίο σκέφτηκα ν' αρχίσει η εβδομάδα με λίγη χαλαρότητα, λίγο λέω ό,τι μου'ρχεται στο μυαλό και το κάνω να μοιάζει με ποίηση, γενικώς, ν' αρχίσει κάπως θαμπά, χωρίς σχήμα και βλέπουμε...

επιλογές στέκομαι και το κοιτάζω ώρα - δεν υπάρχει τόνος, διαπιστώνω: δηλώνω πως ζητώ το αδύνατο, ή φωνάζω ζήτω το αδύνατο;  κι ύστερα, είναι απλό , καταλήγω - ο καθένας βάζει τον τόνο εκεί που θέλει -  κι εγώ; αναρωτιέμαι -  πού θέλω;

always the sun περισσότερο κι από τις ίδιες τις λέξεις, ήθελα τον συνδυασμό: οι λέξεις πάνω στο γαλάζιο και το γαλάζιο ανάμεσα στα άλλα χρώματα και κάτω από τον ήλιο - είναι πολύ νωρίς το πρωί κι ενώ με τον εν λόγω κύριο δεν τα πάμε πολύ καλά πάντα, αυτήν τη στιγμή της ημέρας ο τρόπος που βάφει τα πράγματα ομολογώ πως είναι εκπληκτικός...

blessings για να πω την αλήθεια, κι εγώ θα ήθελα πολύ να κάθομαι σ' ένα τέτοιο μπαλκόνι - να πίνω τον καφέ μου, το πρωί, να διαβάζω ένα βιβλίο, να βλέπω τους ανθρώπους να περνούν: ένα μπαλκόνι γεμάτο με τις καλύτερες δυνατές ευχές -  με τα μεγαλύτερα αγαθά - και μου αρέσει πολύ που βλέπω δύο καρέκλες, τη μία απέναντι στην άλλη...

για μια στιγμή δεν ξέρω γιατί, σήμερα ήθελα κάτι παλιό και κάπως απελπισμένο - σαν αυτό - με ονοματεπώνυμο και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα: να μην ξεχνιόμαστε, να είμαστε σίγουροι ποιος θέλει να ξαναδεί τα μάτια σου - λίγο ...

η αρχόντισσα καθαρά και τακτοποιημένα:  στρογγυλά, καλλιγραφικά γράμματα, ολόισια γραμμή, τόνοι, κεφαλαία, καλοσχηματισμένη, γεμάτη καρδιά -  σαν τετράδιο έκθεσης που λείπει ο βαθμός, άριστα 10 - για να πω την αλήθεια, θα ήθελα να μπορούσα να το τσαλακώσω, λίγο -  κάπου εκεί, στις γωνίες...