streetvieweR

φταίχτης δεν ξέρω  ποια είναι αυτά τα  "όλα" -  αν είναι  καλά  ή όχι - δε μοιάζουν για   καλά, πάντως - η αλήθεια βέβαια είναι  πως  το ρετρό μπαλκόνι  τράβηξε πρώτο  την προσοχή μου:  ένα τόσο μικρό μπαλκόνι,  με τόσο πολλά  και χρωματιστά  πάνω του...

giving thanks η αλήθεια είναι αυτή: πόσο συχνά βλέπει κανείς  ένα ευχαριστώ σ' έναν τοίχο; πόσο συχνά το ακούει; κι ακόμη περισσότερο: πόσο συχνά το λέει; κι όμως, είναι τόσο ανακουφιστικό - να το ακούς κι ακόμη περισσότερο,  να το λες...  

να το προσέξεις κοίταξε τώρα,  νομίζω πως κάποιος θα πρέπει να σου  το πει: αν το "Γκρίνιας" δεν είναι επώνυμο αλλά κάτι σαν επιθετικός προσδιορισμός,  ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτείς, το  "δικός μου" -  σε βάθος χρόνου,  δεν το λες και προτέρημα...

the power of now να λοιπόν και κάτι  που θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ, αν υποθέσουμε  ότι  θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο - εννοείται φυσικά πως δεν καταλαβαίνω  τι λέει  μετά το "τώρα",  όμως,  στην πραγματικότητα, δεν έχει καμία  απολύτως σημασία...

μαζί σου δεν ξέρω  αν εννοεί αυτόν  του Αρκά  ή κάτι άλλο,  εγώ καταλαβαίνω πως θέλει να πει "για μια ζωή"  οπότε κρατώ αυτό για μήνυμα - μαζί με το χρώμα, φυσικά... 

συμπτώματα (της Μαρίας Πούλιου) Καθαρά και τακτοποιημένα - δεν ξέρω ποιος  είπε πως όσο περισσότερο υποφέρεις, τόσο περισσότερο  αγαπάς - μου θυμίζει κάτι ιατρικό -  ίσως αυτό να εξηγεί  και το καρδιογράφημα, στο τέλος,  αντί για υπογραφή...

poetry τι καλύτερο λοιπόν από το να ξεκινήσει ο μήνας με ένα ποίημα - η αλήθεια είναι πως στην αρχή μπερδεύτηκα και διάβασα   "δώρο" αντί για "μωρό" , ωστόσο στην πραγματικότητα και τα δύο  εννοούν το ίδιο...