Στην αρχή δεν τα έβλεπα, φυσικά.
Έβλεπα μόνο τα μεγάλα, φωναχτά συνθήματα, πολιτικά ή ποδοσφαιρικά - το πρώτο μικρό μηνυματάκι το είδα κάποιο πρωί: εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου, στο ύψος των ματιών μου, σε μια κολώνα, κάπου στην Ανθέων - έμεινα λίγη ώρα να το κοιτάζω, τόσο μικρό, όμως τόσο δυνατό.
Από τότε, τα ψάχνω - τα βρίσκω κρυμένα μέσα στα στενά, ποτέ στους μεγάλους δρόμους.
Εννοείται, φυσικά, πως δεν διεκδικώ φωτογραφικές περγαμηνές.
Μου αρκεί που υπάρχουν,
για όσο υπάρχουν.
πες το ψέματα... δεν είναι λίγο πράγμα η αλήθεια - μπορεί να γίνει τρομακτική - ή, μήπως πρέπει να πω ότι σχεδόν πάντα είναι τρομακτική; εξαρτάται από αυτόν που την κοιτάζει...
για σένα (της Ειρήνης Πασπαλά) μέσα σε λίγες γραμμές έχει χωρέσει όλη η έννοια της προσφοράς. της αγάπης κι ένα κάρο πράγματα που θα σου έπαιρνε ώρες να τα περιγράψεις - βοηθάει και το κρύο, πάντως, να τα λέμε αυτά...
