Στην αρχή δεν τα έβλεπα, φυσικά.
Έβλεπα μόνο τα μεγάλα, φωναχτά συνθήματα, πολιτικά ή ποδοσφαιρικά - το πρώτο μικρό μηνυματάκι το είδα κάποιο πρωί: εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου, στο ύψος των ματιών μου, σε μια κολώνα, κάπου στην Ανθέων - έμεινα λίγη ώρα να το κοιτάζω, τόσο μικρό, όμως τόσο δυνατό.
Από τότε, τα ψάχνω - τα βρίσκω κρυμένα μέσα στα στενά, ποτέ στους μεγάλους δρόμους.
Εννοείται, φυσικά, πως δεν διεκδικώ φωτογραφικές περγαμηνές.
Μου αρκεί που υπάρχουν,
για όσο υπάρχουν.
σημεία στίξης και, φυσικά, καταλαβαίνεις αμέσως ποιο είναι το σημαντικό - πιο σημαντικό από τις λέξεις: η τελεία, τα δύο θαυμαστικά και η υπογράμμιση -
τόσο λίγο καταλαβαίνεις βέβαια, πως δεν είναι το ίδιο - το "εδώ" και μάλιστα με κεφαλαία, δεν εξαντλείται σ' ένα βλέμμα - απλά, τώρα, λόγω των ημερών, μπορείς, ίσως, ν' αρκεστείς στο πρώτο...
έλλειψη πώς το λέγαμε προχθές; "λείπεις εσύ και όλα μου φταίνε;" ε, το ίδιο, στο πιο... επαγγελματικό του - και είναι αλήθεια, φυσικά- όταν λείπει, κάτι λείπει από όλα σου...
dream a little dream of me χρειαζόμουν κάτι τρυφερό, και λίγο μαγικό, σήμερα - κι η αλήθεια είναι, όπως ξέρουμε όλοι, πως δε χρειάζονται πολλά και περιπλοκα υλικά για κάτι τέτοιο: αρκεί να κοιτάξεις γύρω σου...
a perfect match η αλήθεια είναι πως δεν έχω ξαναδεί μήνυμα να ταιριάζει τόσο πολύ με το χρώμα πίσω του: ένα τόσο σκούρο γκρίζο που, αν το χρώμα ήταν λόγια, θα ήταν ακριβώς αυτά που είναι γραμμένα πάνω του...
