Στην αρχή δεν τα έβλεπα, φυσικά.
Έβλεπα μόνο τα μεγάλα, φωναχτά συνθήματα, πολιτικά ή ποδοσφαιρικά - το πρώτο μικρό μηνυματάκι το είδα κάποιο πρωί: εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου, στο ύψος των ματιών μου, σε μια κολώνα, κάπου στην Ανθέων - έμεινα λίγη ώρα να το κοιτάζω, τόσο μικρό, όμως τόσο δυνατό.
Από τότε, τα ψάχνω - τα βρίσκω κρυμένα μέσα στα στενά, ποτέ στους μεγάλους δρόμους.
Εννοείται, φυσικά, πως δεν διεκδικώ φωτογραφικές περγαμηνές.
Μου αρκεί που υπάρχουν,
για όσο υπάρχουν.
κοιτάζω ψηλά (του Θέμη Χαστά) στην πραγματικότητα, περίμενα να δω κάποιον εκεί, μ' ένα τόξο κι ένα βέλος, έτοιμο να στοχεύσει εκεί ακριβώς που γράφει - ξέρεις ποιον: εκείνον, τον γνωστό φτερωτό, ύπουλο θεό...
