Στην αρχή δεν τα έβλεπα, φυσικά.
Έβλεπα μόνο τα μεγάλα, φωναχτά συνθήματα, πολιτικά ή ποδοσφαιρικά - το πρώτο μικρό μηνυματάκι το είδα κάποιο πρωί: εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου, στο ύψος των ματιών μου, σε μια κολώνα, κάπου στην Ανθέων - έμεινα λίγη ώρα να το κοιτάζω, τόσο μικρό, όμως τόσο δυνατό.
Από τότε, τα ψάχνω - τα βρίσκω κρυμένα μέσα στα στενά, ποτέ στους μεγάλους δρόμους.
Εννοείται, φυσικά, πως δεν διεκδικώ φωτογραφικές περγαμηνές.
Μου αρκεί που υπάρχουν,
για όσο υπάρχουν.
Ερωτόκριτος "Μα πάντα ο νους κι η θύμηση ήτανε μετά κείνη Λίγο νερό ποτέ φωτιά μεγάλη δεν εσβήνει" Για την περίπτωση που δεν μπορείς να το διαβάσεις - λέμε τώρα
