Στην αρχή δεν τα έβλεπα, φυσικά.
Έβλεπα μόνο τα μεγάλα, φωναχτά συνθήματα, πολιτικά ή ποδοσφαιρικά - το πρώτο μικρό μηνυματάκι το είδα κάποιο πρωί: εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου, στο ύψος των ματιών μου, σε μια κολώνα, κάπου στην Ανθέων - έμεινα λίγη ώρα να το κοιτάζω, τόσο μικρό, όμως τόσο δυνατό.
Από τότε, τα ψάχνω - τα βρίσκω κρυμένα μέσα στα στενά, ποτέ στους μεγάλους δρόμους.
Εννοείται, φυσικά, πως δεν διεκδικώ φωτογραφικές περγαμηνές.
Μου αρκεί που υπάρχουν,
για όσο υπάρχουν.
...αλλιώς δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση η βιτρίνα, ωστόσο, όλο μαζί (το χρώμα στο χρώμα, η - εν δυνάμει- μυρωδιά το προϊόν, το θαυμαστικό στο τέλος) λειτουργεί... προτρεπτικά!
όλα σωστά; αν πούμε πως ξεπερνάμε κάτι ορθογραφικά και κάτι μουτζούρες και μένουμε στον " στόχο" του τραγουδιού και όχι στον " στίχο", είμαστε οκ, έτσι; κρατάμε και το χρώμα...
να μην ακούω χαζά! ωστόσο, αυτό που πάντα μου έκανε εντύπωση ήταν η φροντίδα με την οποία επιμελήθηκε ο καλλιτέχνης το μικρό κυκλάκι με τα αρχικά ΟΤΕ: λέξη-σύμβολο, να μην ξεχνιόμαστε -
Ι believe in me, too τι λέγαμε χθες για τη θεά; Υπάρχει και στο αρσενικό του, και μάλιστα ανάμεσά μας, εκτός θεϊκού βασιλείου - κάπως περισσότερο του...πεζοδρομίου, ίσως - (είναι και το κόκκινο βέβαια, που τραβά τα βλέμματα...)
συνέχεια απο το χθεσινό αν έμπαιναν υπότιτλοι στο χθεσινό μπαλονάκι θα ήταν αυτοί ακριβώς- (υπάρχει και το χαμόγελο δίπλα, ζωγραφισμένο, για την περίπτωση που κάποιος δεν κατάλαβε...)
