streetvieweR

everywhere μερικές φορές,  δε χρειάζονται καν  λόγια - γεμίζεις μια ολόκληρη στάση με καρδιές κι αφήνεις το φως να κάνει εκείνο την υπόλοιπη δουλειά - πάντα ξέρει  τον τρόπο...

κοιτάζω μπροστά (της Ειρήνης Πασπαλά) τώρα, θα το πω,  αν και το έχω ξαναπεί: δεν πιστεύω στο "πίσω" - κάθε επιστροφή  είναι μια  καινούργια αρχή - δεν επιστρέφεις,  αλλά ξεκινάς ξανά - είσαι ήδη κάποιος άλλος - υπάρχει μόνο  ένας δρόμος κι αυτός  πηγαίνει μόνο  μπροστά...

ελπίδα νομίζω πως καταλαβαίνουμε  όλοι πολύ καλά  πως αυτός είναι  ο μοναδικός τρόπος - και ο μοναδικός  δρόμος, ταυτόχρονα - δε γίνεται τίποτε αν περιμένουμε  πρώτα  τους άλλους -  οι άλλοι,  είμαστε πάντα  εμείς...

καλοκαίρι μου άρεσε  η σκέψη -  και μου άρεσε  και το χρώμα,  είναι αλήθεια -  μια που όλοι, έστω για λίγο,  βρισκόμαστε σε μια αμμουδιά -  δε θα'ταν άσχημο -  ένα ζωγραφισμένο  χαμόγελο στην άμμο -  μπορεί από κει, ίσως,  ν'ανέβει και στα χείλη...

starting point κι έτσι λοιπόν, ξεκινάμε πάλι  από την αρχή -  από εκείνο  το σημείο όπου μ' έναν  παράξενο τρόπο,  πάντα,  αρχίζουν  όλα...

εγερτήριο παρότι στον πληθυντικό και κάπως  επιτακτικό,  θα μπορούσε  να γίνει  ένα προσωπικό μήνυμα -  πώς θα ήταν; αν αποφάσιζε ο καθένας να κάνει κάτι διαφορετικό; κάτι άλλο; κάτι παραπάνω;

το μάθημα τι μάθαμε, λοιπόν, από όλα αυτά που συνέβησαν χθες; αυτοί που "έπρεπε" να ξέρουν,  τίποτε, φυσικά -  επειδή, χρόνια τώρα,  δε μαθαίνουν -  όλοι εμείς οι υπόλοιποι, κάτι, μάλλον οδυνηρό, ο καθένας για τον εαυτό του...

shining Η αλήθεια είναι πως  δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ -  στο φως - στο φως έξω  και στο φως μέσα - έκανε τα πάντα διάφανα και ρευστά, το κάθε φύλλο του δέντρου ν' αντανακλάται στο τζάμι - και, μέσα σ' αυτό το κινούμενο σκηνικό,  το σ'αγαπώ  έμοιαζε να υπάρχει  και να μην υπάρχει  την ίδια στιγμή...

διόρθωση κι όμως - υπάρχουν κάποιες λέξεις που πάντα είναι ανάγκη να τις λες - δεν αρκεί μια ζωγραφισμένη  καρδιά, στο τέλος - σωστά έσβησε κάποιος το " δεν"  - μήπως ήμουν εγώ;

wishing είναι ευχή, άραγε; είναι ευσεβής πόθος; είναι η διατύπωση μιας υπέρτατης ευτυχίας; ίσως όλα μαζί και τίποτε από αυτά - εμένα πάντως, με το φως στη μια του άκρη και το ασημένιο χρώμα να ζωντανεύει, μου έφερε στο μυαλό κάτι ονειρικό και ταυτόχρονα πολύ λαχταριστό,  κάτι σαν μια  φρέσκια σαντιγί,  ένα τέτοιο πράγμα...

refill επειδή, κάθε τόσο,  είναι απαραίτητη: η επιστροφή στα βασικά  - για να επαναφορτίσουμε τις μπαταρίες μας - όσο υπάρχει ένα τέτοιο " σαγαπαω" , χωρίς τόνο, χωρίς απόστροφο, αλλά μόνο με θαυμαστικό στο τέλος,  όλα μπορούν  να ξεκινήσουν  από την αρχή...  

απουσία κοίταξε τώρα - όταν θέλεις να θυμηθείς, θυμάσαι -  δεν είναι και κανένα  τεράστιο διάστημα,  ο ένας μήνας - υπάρχουν και μεγαλύτερα...

εργασιομανής   η πρόταση ήταν λογικά φυσιολογική  και μιλούσε  για τα πρωινά χωρίς υποχρεώσεις - κι ύστερα ήρθε κάποιος  και πρόσθεσε  μια άρνηση που έκανε την ίδια πρόταση  κάπως παράξενη - κι έπειτα, τη στιγμή της φωτογραφίας,  ο ήλιος αποφάσισε πως το "δεν" της αρχής  ίσως θα έπρεπε να λείπει...

μου επιτρέπεις;   (της Σίας Τσιρωνά) μου άρεσε πολύ που ζητά άδεια  για να βγει -  και, θα το πω, επειδή ίσως είναι  η πρώτη φορά  που το συναντώ: μου άρεσε η σωστή χρήση του "ν"  στο δε - δεν - τι παρατηρώ, ε; άβυσσος , είπαμε...

διάρκεια αν υποθέσουμε λοιπόν  ότι η ζωή είναι  αυτό που λένε  μια σειρά από στιγμές,  είναι ωραίο  αυτές οι στιγμές  να είναι γεμάτες  με αγάπη - κι ακόμη περισσότερο, αν είναι με την αγάπη αυτού/ής  που θέλεις...

μείνε είναι γνωστό  πως δε χρειάζονται  πάντα  πολλές λέξεις - αναρωτιέμαι, ωστόσο,  αν η παράκληση  στην αρχή  είναι ευγένεια  ή αδυναμία..

ακτινογραφία δεν μπορώ να ξέρω τι είδους είναι  αυτή η εκπομπή,  αλλά θέλω να φαντάζομαι κάτι καλό - από την άλλη,  είναι σχεδόν μεσημέρι και το φως τόσο δυνατό  πάνω στον άσπρο τοίχο που η φωτο  μοιάζει σχεδόν σκοτεινή...

διόρθωση (της Βέφας Τσιρικίδου) υπάρχει ένα μεγάλο όχι , μ'ένα θαυμαστικό, στο  τέλος της πρότασης - θα μπορούσε να είναι με κόκκινο μελάνι, σαν τις διορθώσεις στις εκθέσεις, στο σχολείο - γιατί, αυτόν που μας πονάει, θα πρέπει να τον αγαπάμε και μάλιστα περισσότερο; μήπως έχει έρθει επιτέλους η στιγμή να προχωρήσουμε στον άλλο δρόμο; αυτόν, της επιλογής;

lost θα μπορούσε  να υπάρχει  μόνο η πρώτη πρόταση - μέχρι εκεί,  καταλαβαίνω -  για το καθένα  από τα υστερόγραφα, όμως,  δεν μπορώ να πω το ίδιο...

μόνο εσύ δεν ξέρω γιατί, αλλά τώρα τελευταία μου αρέσουν τα  σε θέλω -  μου φαίνονται πιο  αποφασιστικά, πιο δυναμικά, ίσως ακόμη και πιο συναισθηματικά  από τα σ' αγαπώ -   δεν το έχω ξεκαθαρίσει...

me and you έτσι δε γίνεται, συνήθως; ο ένας αφήνει  το σκοινί  για να το τεντώσει  ο άλλος - μήπως θα μπορούσαν  να είναι  και οι δύο εγωιστές,  ή, ελαστικοί; όχι βέβαια...

still waiting τώρα, θα το πω,  δε γίνεται να μην το πω: έχεις βάλει κι εσύ το χεράκι σου στη διαμόρφωση  της κατάστασης -  δε γίνονται όλα από το μηδέν - αν ανοίξεις λίγο τα μάτια σου και  κοιτάξεις προσεκτικά,  θα το καταλάβεις...

the one (του Θέμη Χαστά) και, φυσικά, υπάρχουν  κι αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας - οι πολύτιμοι - που δε θα τους  αλλάζαμε ποτέ, με κανέναν και με τίποτε...

τώρα θα το πω: δεν καταλαβαίνω την τελευταία λέξη -  στο "τώρα"   βάζω μια τελεία -  ακόμη και  μέχρι εκεί,  αυτό που θέλει να πει,  το λέει - μου αρκεί - αν κάποιος  καταλαβαίνει το παρακάτω,  ας προχωρήσει...

romantic ας γίνουμε ρομαντικοί,  λοιπόν, έστω για μια μέρα,  έστω για λίγο -  για όλα τα "σ' αγαπώ" που δεν έχουμε πει αλλά βρίσκονται κάπου εκεί - κάπου έξω...