streetvieweR

στα σκαλοπάτια σου μου αρέσει πολύ αυτός  ο τόνος της απόλυτης (συνωμοτικής) σιγουριάς...

τα μάτια σου ..λείπει ένα "μου" μετά το "πάνω" για να διατηρηθεί το νόημα - ωστόσο, μού δημιουργήθηκε η απορία: υπήρξαν και βραδιές που το χαμόγελο ΔΕΝ ήταν αληθινό;

...μυρίζει θάλασσα (του Παναγιώτη Παπαποστόλου - ευχαριστώ για την ..."αυτονοήτως" δοθείσα άδεια) είναι κι  ο ήλιος απέναντι που κάνει τα μάτια  να δυσκολεύονται- ωστόσο,  δεν χρειάζονται πολλά: αρκούν τρεις μόνο λέξεις για να  φυτρώσουν  στην πλάτη σου φτερά- (αν βλέπω καλά υπάρχουν κι 25 likes κάτω αριστερά...)

ίσως...   είναι πρωί, πηγαίνω  στο ΤΣΜΕΔΕ όταν το βλέπω στην στάση,  σχεδόν ζεστό,  τόσο πρόσφατο - βγάζω τις  φωτογραφίες μου  βιαστικά,  έχοντας την αίσθηση πως αυτός που  το έβαλε εκεί,  βρίσκεται ακόμη  κάπου πολύ κοντά- τελειώνω  τη δουλειά μου στο ΤΣΜΕΔΕ και σκέφτομαι  να περάσω να το φωτογραφήσω ξανά,  πιο ήρεμα- δεν βρίσκεται πια εκεί: κάποιος το έχει πάρει! άραγε αυτή για την  οποία γράφτηκε; κάποια άλλη; (αναρωτήθηκα: τι εννοεί "να λογικευτούμε;")

άντε, πες το! νομίζω πως κάπου στη μέση της φράσης,  ανάμεσα στο "σ' θέλω πολύ" και στο "σ'αγαπάω" υπήρχε ένα όνομα - ποιος το έσβησε; και γιατί; κι ακόμη,  απαντήθηκε  εκείνο το "εσύ;" στο τέλος; (αυτό το εσύ; που αναρωτιόμαστε όλοι όταν λέμε "σ' αγαπώ" αλλά φοβόμαστε να ρωτήσουμε...) τελικά, είπε πως τον/την θέλει;

focus αυτός ο γνωστός  προβολέας που φωτίζει αποκλειστικά και μόνο  αυτό που θέλεις - και τίποτε μα τίποτε  άλλο-

the proposal κι όμως,  στην τελευταία συλλαβή: α)έπαθα σοκ β)τέλειωσε το μελάνι στο μαρκαδοράκι μου γ)ήρθε το 12άρι και είχα αργήσει,  έπρεπε να το πάρω...

life lessons δε χρειάζονται και πολλά λόγια: "a big" λέει,  όχι "playground" σκέτο- τώρα,  για τον αστερίσκο, έψαξα να βρω κάποια υποσημείωση αλλά  δεν τα κατάφερα...

"...για μια Ελένη" που έλεγε κι ο Σεφέρης - περισσότερο από τα λόγια ωστόσο, είναι  το χρώμα πάνω στο χρώμα αυτό που κάνει τη διαφορά...

γράφω με κώδικα βρίσκονται το ένα  απέναντι από το άλλο - έχουν  και τα δύο την ίδια καρδιά και το ίδιο χρώμα- αυτά: για όλα τα υπόλοιπα δεν έχω την παραμικρή ιδέα...

φρουρός είναι πρωί, νωρίς,  πηγαίνω στη δουλειά- το βλέπω,μπροστά  στο πλατεία odeon- μου αρέσει πολύ όμως δεν τολμώ  καν να σκεφτώ  ότι μπορώ  να το φωτογραφίσω: είναι εκεί κι  ο ιδιοκτήτης του - ωστόσο κάνω δυο βήματα και μετά  σταματώ (είναι απίστευτο) κάνω μεταβολή  (ακόμη πιο απίστευτο) πλησιάζω  τον ιδιοκτήτη και τον ρωτώ  ευγενικά αν μπορώ να βγάλω την αναθεματισμένη  τη φωτογραφία (η έννοια απίστευτο  έχει εκτοξευτεί) - μου απαντά  χαμογελαστός  καταφατικά "περνάει η άλλη, απλώνει το χέρι και κόβει ένα κλαδί"  μου λέει - "γι' αυτό το 'βαλα..."

mirror, mirror   το σωστό μήνυμα, στο σωστό ύψος: για μια γυναίκα σε κανονικό μπόι, θεωρητικά,  το μήνυμα βρίσκεται πάνω από  το κεφάλι της- :η κολώνα  ενός μαγαζιού (άδειου,  αυτή την στιγμή) στη Λεωφόρο Στρατού (στο 12, αν βλέπω καλά) για την περίπτωση που κάποιος  θa ήθελε να δοκιμάσει την επιβεβαίωση του καθρέφτη live...

...στο ίδιο καζάνι και αυτή η ...θέα είναι  που μας κάνει διαφορετικούς - ( "κάποιοι" λέει,  δε λέει  ονόματα- ξέρουν αυτοί ποιοι είναι!)

i can hear you τώρα που  το καλοκαίρι τελειώνει, αναρωτήθηκα ποιος  θα μπορούσε να είναι ο ήχος του: ένα κύμα; το πέταγμα  ενός πουλιού το πρωί; ο ήλιος  όταν βγαίνει ή όταν βουτά  στο νερό; το καράβι που φτάνει ή φεύγει από το λιμάνι; ...μήπως αυτό το μπλε που βρίσκεται λίγο πιο πέρα;

ώρα για δράση δεν θα το κάνεις για σένα - επειδή μπορείς, αλλά για κείνον: επειδή  το χρειάζεται - αυτό είναι το πραγματικά  ενδιαφέρον της προσέγγισης...

"...λόγω της ημέρας, Αντωνάκη μου!" η αλήθεια είναι πως ενώ το όνομα το βρίσκεις σχεδόν κάτω από όποια  πέτρα  κι αν σηκώσεις, στους τοίχους η συγκομιδή  είναι φτωχή σε σημείο  παρεξήγησης - τόσο που, σ' αυτή  τη σφαίρα  της αχαλίνωτης  φαντασίας που κινούμαι σχεδόν μόνιμα, σκέφτηκα  να γράψω  κάτι εγώ: κάτι πολύ γλυκό και διαφορετικό - ακόμη κι εκεί όμως η ιδέα απορρίφθηκε ως εξαιρετικά τολμηρή - κι ύστερα βρήκα αυτό...

μπουρλότο! ...Μανώλη, τι να πω,αγόρι μου,  δεν έχω λόγια: μια ολόκληρη πόλη για την πάρτη σου - τόσο καλός πια; (επειδή  το λέει ξεκάθαρα: "ξανά", λέει δε λέει απλά "με τον Μανώλη", δεν είναι, δηλαδή, θέμα ομοιοκαταληξίας...)

s.a.g.a.p.ο ...μια μικρή  γραμματική  παραλλαγή στο στίχο  του Ρακιτζή - και μια μικρή προσθήκη στην προσφώνηση (δεν θυμάμαι τι έλεγε το τραγούδι πριν από  το "sagapo" ...) (για να πω  την αλήθεια δεν θυμάμαι  τίποτε από το τραγούδι γενικώς,  εκτός  από το "sagapo" ... ν' ανησυχήσω;)

παιδικά τραύματα "ωστόσο,  τελικά,  τα καταφέραμε..." never give up, λοιπόν! αυτό είναι  το συμπέρασμα - (αν καταλαβαίνω σωστά...)

σχεδόν ασπρόμαυρο αν δεν ήταν το μικρό,  κίτρινο φύλλο στην άκρη, το χρώμα είναι  απλό, πραγματικό  γκρίζο: ο ήλιος, αυτός ο γνωστός,  εκτυφλωτικός κύριος εξαφανίζει τα χρώματα - και δεν είναι μια απλή συγνώμη: υπάρχει και αίτημα που την ακολουθεί και καρδιά στο τέλος,  συνεπώς,  έχει άλλο βάρος, σωστά;

...το μαντήλι σου η αλήθεια είναι πως είδα πρώτα  το γαλάζιο - ύστερα πρόσεξα πως, στην πραγματικότητα, είναι χρώμα  πάνω στο χρώμα και μήνυμα  πάνω στο μήνυμα - ωστόσο το αποτέλεσμα σε συνδυασμό  με τον παλιό τοίχο και όλο   το πράσινο γύρω μου φάνηκε  τόσο μα τόσο  όμορφο...

...και μια αλήθεια πως να  το κάνουμε; έτσι είναι - αναρωτήθηκα  για μερικές  στιγμές αν το κόκκινο  πίσω από τις λέξεις προυπήρχε ή δημιουργήθηκε σαν "χαλί" γι' αυτές - ...και στις  δύο περιπτώσεις είναι  καλό...

είμαι μοναχικός ...να  τα  εκατοστήσω! εννοείται, φυσικά, πως είναι  το "λοιπόν" στο τέλος που κάνει τη διαφορά...