streetvieweR

ξεκίνημα ωστόσο είναι πάντα σημαντικό, το πρώτο βήμα...

συνθηματικό   ...αυτός που πρέπει να καταλάβει θα καταλάβει, είναι απλό - κρατάμε το εκτυφλωτικό χρώμα...

εξάρτηση προχωρώντας λίγα βήματα μετά  από  το απλό   "σε γουστάρω" που λέγαμε προχθές και σε λίγο  πιο σκοτεινά μονοπάτια...

καλή ερώτηση αν ήξερε και κάποιος την απάντηση... ή, μήπως την ξέρει;

ας το μεγαλώσουμε, λίγο ...έτσι κι αλλιώς δε χωρά πουθενά: είναι τόσο μικρός ο χώρος κι αυτό τόσο  τεράστιο - μπορεί να φανταστεί κανείς το μέγεθος  του συναισθήματος...

εκποίηση αυτό το  "σ'αγαπώ" που χωράει παντού - μαζί με τον εκτυφλωτικό ήλιο που σβήνει όλες τις  διαχωριστικές γραμμές...

επιλογές, επιλογές, επιλογές ήταν κάτι πιο...οριστικό, στην αρχή; υπήρχε ένα  τελικό σίγμα στο τέλος; ήταν "διάλεξες" και μετά σβήστηκε; και γιατί πρέπει πάντα να είσαι από τη μία  ή την άλλη πλευρά; υπάρχει κι η μέση...

είναι νωρίς ακόμη μια μικρή καρδιά μόνο,  στο τέλος - περίμενε λίγο και θα δεις...

μόνον εσύ; υπάρχει  κάποιος  που δεν  το θέλει; αν υπάρχει, μάλλον  θα πρέπει  να... επαναπροσδιοριστεί, με κάποιον τρόπο...

ρετρό αν και στην αρχή  μου φάνηκε κάπως απροσδιόριστο το "παρελθόν", κοιτάζοντάς το συνειδητοποίησα πως αυτή είναι   η γοητεία του: η γοητεία της ποίησης - και ο δυνατός ήλιος φυσικά, που ζωγραφίζει τα κλαδιά του δέντρου στον τοίχο...

το κερασάκι στην τούρτα ένα αποσιωπητικό ακόμη, ένα θαυμαστικό ακόμη και τέλος: εξαίσιο - τι την ήθελες την ποσότητα; ( εκτός αν είναι  κάτι άλλο αυτό το "πολη" οπότε, πάω πάσο...)

σήμερα ξύπνησα καλά και κόκκινα γράμματα και μπαλόνι και χρώματα κι ένα ολόκληρο κουτάλι που περιμένει να το αρπάξεις και ν' αρχίσεις να τρως...

απειλή; έτσι μου  φάνηκε στην αρχή - προτού δω την καρδιά - ύστερα το είδα περισσότερο σαν υπόσχεση...

επιλογές ένα τεράστιο "ΜΑ", ένα μεγάλο "τέλος" ακριβώς στο κέντρο της εικόνας κι ένα σχεδόν σβησμένο "όχι"-  πονάει,  κάπως, πάντα...

αφαιρετικό χωρίς απόστροφο, με τόσο μισό ωμέγα που γίνεται ύψιλον, χωρίς τονισμό και με χρώμα που μια φαίνεται μια χάνεται - με απόλυτα ίδιο νόημα, ωστόσο...

δηλαδή πόσο; ...πόσο είναι το  "κι άλλο λίγο"; ένα αποσιωπητικό λιγότερο; τόσο μόνο;

φτάνει μια λέξη για να σε απογειώσει: ούτε λόγια, ούτε εξηγήσεις, ούτε επιχειρήματα - αρκεί μια και μόνο λέξη...

αποφασιστικότητα και χρώμα ...από το  φωτεινό γαλάζιο μέχρι  το σκοτεινό μαύρο που στάζει ένταση  και κάτι  σαν απελπισία- τα κατάφερε, άραγε; ή, αν τα κατάφερε, άξιζε τον κόπο η αναμονή και η προσπάθεια;

ερημιά υπήρξε μια σειρά  από αντικειμενικές δυσκολίες επειδή βρισκόμουν έξω από την κλειδωμένη καγκελόπορτα, ωστόσο μου ήταν αδύνατο να το αφήσω...

επαναστάτης ...εκτός αν πρόκειται για κάποιο σπάνιο βαπτιστικό  που συνήθως το  συναντώ ως "Σούλα¨ ή "Λίτσα"- και κάπου  ανάμεσα, υπάρχει φυσικά κι η φωνή της  συνείδησης που  βάζει τα φυτίλια της: "λόγια, λόγια, λόγια - με κούρασες!περιμένω πράξεις!"  

το καλωσόρισμα τώρα αυτό είναι  καλό ή κακό; δεν μπορώ να καταλάβω- ( ίσως αν είχε ένα θαυμαστικό αντί για αποσιωπητικά...)

αναπάντητα ερωτηματικά ...για την  καθεμιά λέξη μετά  το "και"- ή μήπως  και για το "και";

πολυκοσμία κάποιος  αναρωτήθηκε με μαύρο χρώμα  κι ένα μεγάλο  ερωτηματικό- κάποιος θεώρησε πως το κόκκινο  ταίριαζε περισσότερο με την ερώτηση - κάποιος άλλος ζήτησε διευκρίνηση- κάποιος τελικά απάντησε καταφατικά, αλλά αχνά κι υπάρχει και μια Ζωή, μέσα σε μια  καρδιά,στο τέλος...

χωρίς διακρίσεις ...όταν λέμε "όλους εννοούμε "όλους" - μεγάλη καρδιά: κάτι σαν τη Μαρία Αλιφέρη ένα πράγμα...

πολλαπλής επιλογής α)είμαστε δύο αλλά έχουμε τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα β)γράφω και για τους δυο μας επειδή κάνω καλύτερα γράμματα γ)θολώνω τα νερά δ)είμαι αναποφάσιστος ε)άλλο