streetvieweR

διεύθυνση και τηλέφωνο,τώρα! υπάρχει λόγος που, τώρα πια, ένας κομμωτής, στα πάρτυ, συγκεντρώνει γύρω του τόσο κόσμο, όσο κάποτε ένας γιατρός... ( και δύο θαυμαστικά παρακαλώ και υπογραμμισμένο)

αντέχω ακόμα κανείς βέβαια δεν ξέρει (ούτε εσύ ο ίδιος) για πόσον καιρό- ευτυχώς που υπάρχει  τόσο πολύ χρώμα παντού, ολόγυρα...

σηκώνουμε μανίκια, τώρα και στρωνόμαστε στη δουλειά - είναι αυτό το "...και χείρα κίνει" το οποίο,  όσο να πεις, βοηθάει...

τι ακριβώς εννοείς; α)έχουμε ραντεβού σ' αυτή τη γωνία κι έχω αργήσει... β) πετάγομαι μέχρι το περίπτερο για τσιγάρα/τσίχλες/χαρτομάντηλα γ)κάτι πιο...μεγάλο  που θα μου  πάρει  λίγο περισσότερο χρόνο: στρατός;σπουδές;κάτι άλλο;

για την αρχή της εβδομάδας - τώρα,  αν πρόκειται για όνομα  ή για συναίσθημα,  αυτό το  αποφασίζει  ο καθένας  για τον εαυτό του: σίγουρα είναι κόκκινο, πάνω σ' έναν κάτασπρο, γεμάτο με ήλιο, τοίχο - αυτό και μόνο φτάνει...

μην το λες... δεν είναι  πάντα έτσι - ( και τώρα, θα επιδείξω λίγη πεζότητα, αφού δεν μπορώ να μην προσέξω τα καλλιγραφικά γράμματα,  τον τονισμό,  τα σημεία στίξης... χαμηλό, χαμηλό  επίπεδο:τι λέει το μήνυμα και τι  καταλήγω να προσέχω εγώ...)

καλά ξεκίνησες ...κάτι μπερδεύτηκε όμως, στην πορεία - τέλειωσε κι η μπογιά - ωστόσο, υπάρχει ένα τεράστιο ευγενικό "ευχαριστώ" στο τέλος- αργότερα, ο ίδιος ή κάποιος άλλος πρόσθεσε ένα διευκρινιστικό, καταπράσινο "τίποτα", εννοώντας προφανώς  από μηχανάκι μέχρι φορτηγό, χωρίς ωστόσο να πειράξει  το "ευχαριστώ"- guess what: εννοείται πως κάποιος ήταν παρκαρισμένος ακριβώς εκεί μπροστά,  φαίνεται μια άκρη του  στην κάτω φωτο...

το θ'κόμ'(το δικό μου) κανονικά,  έπρεπε να είναι "τ'όνειρόμ'" μια λέξη όπως και το  "μαζίσ'..." άλλη μια-

Βέγγος ...άραγε είναι πολύ ή λίγο; το 20; η κίτρινη γραμμή από κάτω δείχνει  την πορεία; ωστόσο,  όπως πάντα, αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο ήλιος...

time to talk στην αρχή  υπάρχει  αυτό  το γλυκό (και τόσο ανθεκτικό στο χρόνο)  μήνυμα- κι όταν κάνεις δυο  βήματα πίσω κι ανοίγει η εικόνα, βλέπεις ένα  τεράστιο ερωτηματικό- είναι το τέλος της ίδιας ιστορίας; τα αποσιωπητικά είναι ο δισταγμός πριν το " sorry "; ή η τρυφερότητα  μετά το " μωράκι μου ";

υπάρχουν κενά δε λείπει κάτι μετά  τα "είχα"; ή, απλά,  κάτι δεν  καταλαβαίνω εγώ;

"να το ρίξουμε έξω" σκηνή 2η the question: και, φυσικά, εκτός από την  αναμενόμενη ερώτηση, υπάρχει μια άλλη, αναγκαία και   προφανής: τι ήταν όλα εκείνα που σβήστηκαν με μια γραμμή στο χώρο  κάτω από το μήνυμα; ε;τι ήταν;

"να το ρίξουμε έξω, βρε αδελφέ", σκηνή 1η. the proposal: ωραία,  καλλιγραφικά γράμματα,  καλοσχηματισμένο ερωτηματικό - ίσως λίγο  στοχευμένη  η  ερώτηση, όχι πολύ ρομαντική,  λείπουν κι οι  τόνοι, τελοσπάντων,  τι να πεις,  αυτό χρειάζεται ο άνθρωπος, αυτό ζητά... 

κόντρα στο ρεύμα ...και  αυτά τα  " δεν πρέπει" είναι  πιο μεγάλα κεφαλαία από τα κεφαλαία - άντε λοιπόν... ξεκίνα!

...να πάρω μιαν ανάσα δεν είναι μόνο το ...ρετρό όνομα μου μου έφτιαξε  το κέφι,  τα γράμματα που λες και φτιάχτηκαν με κομμάτια  από τα κάγκελα, η αδέξια καρδιά στο τέλος, η σιλουέτα του δέντρου με τον ήλιο πίσω της, η σκιά και το φως  στο πεζοδρόμιο, "η ζέστη,τα λόγια του παπά" ,  καταλαβαίνεις...

πικρόπικρο  και κάπως... οριστικό: Τελεία. Τελεία. Τελεία (ακόμη  και  μετά την υπογραφή). Στην πραγματικότητα, είναι και έτσι - κάποιοι άνθρωποι- κάποιοι... "αθρώποι"   όπως θα έλεγε ένας φίλος...

επέτειος άντε, φίλε σου εύχομαι να τα χιλιάσεις! αν και,  δεν είναι τόσο μακριά το 1000 από το 365...

σταθερός μέσα στο χρόνο πριν από  καιρό, σ' αυτό το σημείο έγραφε  με κεφαλαία γράμματα " σε θέλω τρελά"- ο καιρός πέρασε, ο τοίχος  ξαναβάφτηκε στο ίδιο  γλυκό γαλάζιο και κάποιος (ο ίδιος;) το  ξανάγραψε και στη θέση  του "τρελά", έβαλε  το "ακόμα" και τα αποσιωπητικά (δηλαδή κι ακόμα κι ακόμα, κι ακόμα... ) 

για να ξέρεις... βέβαια, το "ποτέ" σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί και να σημαίνει κάτι σαν "συνέχεια" ή "κάθε στιγμή" ή, κάτι τέτοιο τελοσπάντων - μπορεί, λέω...

ε, τώρα, γίνεσαι αγενής ...και δεν είναι σωστό- τι είπε  δηλαδή ο άνθρωπος; επειδή  εσύ είσαι οπαδός του ρεαλισμού;

στο συννεφάκι μου... ένα μικρό συννεφάκι που ταξιδεύει απαλά σ' έναν τεράστιο τοίχο - είναι ο Ταζ στο χαρτί  δίπλα του; αυτός υπογράφει το μήνυμα, άραγε;

έχω βάλει μέσα και τη μουσική διαφορετικά,  θα ήμουν σαν όλους  τους άλλους που απλά και συνηθισμένα γράφουν τους  στίχους ενός τραγουδιού: "γατάκια"...

(εμ)μένουμε στο πορτοκαλί για να  το διαβάσουμε, αυτό το  " θα σ' αγαπώ  για πάντα"- ωστόσο, αυτό που  κλέβει την παράσταση είναι η υπογραφή  ( αν καταλαβαίνω σωστά) με διακριτικά,  τεράστια γράμματα:"ΓΑΤΙΣ"  (κατά το "ΜΑΤΙΣ",ίσως) και η καρδιά, φυσικά - το "απομακρύνομαι από την εικόνα για να δω καθαρά"  λίγες φορές βρήκε  καλύτερη εφαρμογή...

εσύ, μόνο δηλαδή αποφασισμένος για σκληρή  δουλειά: "όλους"   λέει...

τα κουβαδάκια σου και, σε άλλη παραλία... σε περίγραμμα και με βελάκι για να το  προσέξεις- ωστόσο, υπάρχει κάτι χαρούμενο πάνω του: είναι το χρώμα; τα ολοστρόγγυλα γράμματα; η χαμογελαστή φατσούλα πάνω; κάτι άλλο που δεν το βλέπω;