streetvieweR

κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες θα μπορούσε ίσως να διακρίνει κανείς έντονα κάποια στοιχεία της μοντέρνας ποίησης, κυρίως την "άλογη αλληλουχία των εκφραζόμενων" - ή, θα μπορούσε να θυμηθεί τη σκηνή με τον Ηλιόπουλο και τη Βουγιουκλάκη, στο Δόλωμα -  στο ίδιο συμπέρασμα θα κατέληγε...

οδηγίες χρήσης στην αρχή, είναι αλήθεια, το κοίταζα απλά, προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς είναι - να σημειωθεί πως, όταν κάνεις δύο βήματα πίσω, υπάρχει ακόμη ένα φύλλο οδηγιών στον τοίχο, που δε φαίνεται πολύ καλά: πιθανότατα περιέχει περισσότερες λεπτομέρειες...

ο σωστός ο δρόμος αυτό, μόνο - προφανώς, δε σου χρειάζεται τίποτε άλλο: πηγαίνεις από δω και όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους -  πώς λέμε "πίστευε και μη ερεύνα"; ένα τέτοιο πράγμα...

art απ'όσο μπορώ να καταλάβω, υπήρχε κάτι που καλύφθηκε κι έμεινε μόνο η λέξη, σαν κατάληξη, μετά από τα αποσιωπητικά - ακόμη κι έτσι, αυτό που μένει, είναι αυτό που λέει: χαμογέλα, πάνω απ' όλα, κυριολετικά...

τι δεν καταλαβαίνεις; ίσως αν ήταν ένα απλό "σε θέλω" να περνούσε απαρατήρητο - γίνεται πιο επιτακτικό, με το "ρε", πιο   συνταρατικό, κάπως - δεν το λες ευγενικό, βέβαια, αλλά τέτοιες ώρες τέτοια λόγια...

επίμονος δηλαδή, όσο εσύ θα σβήνεις, εγώ θα γράφω - εύχομαι να έχεις μπόλικους μαρκαδόρους μαζί σου, φίλε και να σου περισσέψουν,  τι να πω - στο μεταξύ, καθώς θα γράφεις, ρίξε και μια ματιά τριγύρω, ποτέ δεν ξέρεις, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις...

κλιμάκωση ξεκινά ανορθόδοξα, ωστόσο ευγενικά: απλά, περίμενε να βεβαιωθείς ότι έκλεισε η πόρτα για να έχουμε το κεφάλι μας  ήσυχο   - ύστερα παίρνει μια ανάσα και διευκρινίζει:όταν λέω περίμενε να κλείσει, ενοοώ ΠΕΡΙΜΕΝΕ, τι δεν καταλαβαίνεις;

αρχίζω τη μέρα μου η απορία εύλογη:όταν λέμε "εαυτέ μου" εννοούμε αυτό που λέμε στον καθρέφτη "φτου σου να μη σε ματιάξω,κουκλάρα μου" - εδώ στον υπερθετικό βαθμό ή, "είσαι ο καθρέφτης μου, είσαι εγώ;  το "καλημέρα" με πάει στο δεύτερο, ενώ στην πραγματικότητα θα προτιμούσα το πρώτο...

μόνο μία στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε να πω παραπάνω - έτσι ήταν, είναι και θα είναι, πάντα...

θετική σκέψη (του Θέμη Χαστά) επειδή δεν είναι κακό να μπαίνουν και κάπου - κάπου αυτές οι κόκκινες γραμμές -  ειδικά στο πόσο χαμηλά επιτρέπεται να κατέβεις... τώρα, αναρωτιόμουν αν το σκίτσο δίπλα έχει κάποια σχέση με το μήνυμα:είναι πουλί, είναι η ουρά ενός μεγάλου ψαριού, είναι κομμάτι κάτι μεγαλύτερου που δε φαίνεται; ποιος ξέρει - ας φανταστεί ο καθένας ό,τι θέλει... 

κάπως αλλιώς τη θυμόμουν στην αρχή, σηκώνεις τα μάτια και βλέπεις μια απλή παράφραση της γνωστής παροιμίας - ύστερα, όταν κάνεις ένα βήμα πίσω, βλέπεις περισσότερα, σχετικά και μη, όπως γίνεται πάντα όταν απομακρύνεσαι   από οτιδήποτε...

βάλε χρώμα τώρα, για να πούμε την αλήθεια, ό,τι και να χρωματίσεις με αυτό το χρώμα, κάτι έντονο θα βγει: δεν ξέρω αν θα είναι πάθος, πάντως κάτι αισιόδοξο ή αποφασιστικό, σίγουρα - κάτι σαν just Do it, ένα πράγμα (χρησιμοποιώντας και το γράμμα -  ξενιστή...)

χωρίς λόγια (κυριολεκτικά) μια μικρή και διακριτική καρδιά, από αυτές που χωράνε στην τσέπη σου - επειδή κάποιες φορές τα λόγια   είναι φτωχά -  (τώρα, για να πούμε την αλήθεια, χωρούσαν και δυο λεξούλες εκεί, στην άκρη, αλλά, ίσως να είχε περάσει η ώρα...)

και μετά; ξεκινά σαν παραμύθι, αλλά δεν ξέρουμε πώς τελειώνει: όπως τα κλασσικά παραμύθια, με το έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, ή κάτι αλλάζει στην πορεία; σκέφτομαι πως ίσως τα αποσιωπητικά να σημαίνουν ότι ο καθένας μπορεί να φανταστεί τη δική του συνέχεια...

ευγένεια είναι αλήθεια: η απογόρευση μπορεί να γίνει και με ευγενικό τρόπο: το δέντρο βρίσκεται ακριβώς έξω από ένα φροντιστήριο αγγλικών, αν θυμάμαι καλά - κατά τα άλλα, υπάρχει πάντα ο ήλιος που το μεσημέρι τα εξαφανίζει όλα και, πράγματι,τα πρώτα κίτρινα φύλλα...

διευκρινίσεις για να μην παρεξηγηθούμε:  όταν λέμε "μωρό" εννοούμε (Δ) κι όταν λέμε "μπούλης" εννοούμε (Χ): δεν κάνουμε τόσο κόπο - τόση μπογιά, τόσα θαυμαστικά - στο τζάμπα... 

νέα άφιξη μετά τους πέτρινους γίγαντες του Στόουνζετζ,τα πέτρινα χρόνια,τα πέτρινα γεφύρια,τα πέτρινα σπίτια,ε,νομίζω πως, καιρός τους ήταν- όσο να πεις, εξυπηρετούν:μετά το αβγό, στην ανάγκη, καρφώνεις κι ένα καρφί που λέει ο λόγος...

τι εννοείς; αυτός που έβαψε τον τοίχο, το άφησε στη θέση του - παρότι γραμμένο χαμηλά, κοιτά ψηλά - την πραγματική του σημασία ωστόσο την ξέρει αυτός που το έγραψε - ή, μήπως, κι άλλοι; 

οι απέναντι διότι, πόσο μακριά είναι η Ιταλία, μια ανάσα δρόμος - αναρωτιέμαι, ωστόσο: η διπλή υπογράμμιση στο "LL" σημαίνει το δικό μας το "ΛΛ", αυτό του χαλλλαρά ή είναι τυχαίο;

(ο νέος) ΟΑΣΘ σκέφτηκα για λίγο πώς θα ήταν: σε κάθε στάση, ένα γράμμα του αλφάβητου,ανάμεσα σε καρδιές - γλυκό... το συγκεκριμένο, βέβαια, είναι για την Έφη: δεν το ξέρεις ακόμη σε αυτή τη στάση, το καταλαβαίνεις όμως, σε όλες τις επόμενες...  

συνάφεια δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους- ανάμεσα στο σήμα και στην ερώτηση- θα μπορούσε, λέω εγώ- ή, μήπως, όχι;

κάτι λείπει προφανώς υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος εισόδου στην πολυκατοικία, αφού η δεύτερη ανακοίνωση προτρέπει να μην ανοίγει η εξώπορτα -  ωστόσο,νομίζω πως αυτό που λείπει είναι το ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα: υπάρχει ένα ελεύτερο τζαμάκι, πάνω -

και μετά; σήμερα, σκέφτηκα να δω τα πράγματα από την άλλη πλευρά - την απέναντι: να αναρωτηθώ όχι γιατί  το κάνεις αυτό αλλά ποια είναι η δική μου θέση όταν το κάνεις αυτό - περίπλοκο; (και ξέχασα κι ένα αποσιωπητικό, από την ταραχή μου...)

γλύκες καθαρογραμμένο, με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα και, εκτός από τον τόνο, κανένα άλλο σημείο στίξης:ούτε θαυμαστικά, ούτε αποσιωπητικά, ούτε καρδούλες -  καθαρές δουλειές:ή είμαστε σοβαροί ή δεν είμαστε...

κι ο καιρός περνά πώς λέμε "ένα μυαλό, χειμώνα - καλοκαίρι"; ε, ένα τέτοιο πράγμα, Μαρίκα μου...