streetvieweR

αυτό μερικές φορές - τις περισσότερες, δηλαδή - το μόνο που χρειάζεται είναι μια λέξη -  τι λέξη, όμως, ε;

βρε, βρε, βρε! "  σκοντάψαμε σε γνωστές φυσιογνωμίες" όπως θα έλεγε η δεσποινίς διευθυντής στον κ.Σαμιωτάκη - κάπου στην ευρύτερη περιοχή είχα δει έναν ολόκληρο δρόμο που μιλούσε γι' αυτό το όνειρο... (τώρα, τα υπόλοιπα πάνω και κάτω, είπαμε - ένα τζιν παντελόνι στην γκαρνταρόμπα μας: φοριέται παντού και πηγαίνει με όλα...)

μάθημα πρώτο θεωρητικά, ο τίτλος μπαίνει πρώτος και με λίγο μεγαλύτερα γράμματα και ακολουθεί η ανάπτυξη του θέματος - με αυτή την προσέγγιση λοιπόν αλλάζω τη θέση των προτάσεων - εκτός βέβαια, αν έχει συμβεί κάτι άλλο που δεν το ξέρω...

ο Αϊνστάιν κι εγώ  για να μην μπλέκουμε τώρα με έννοιες όπως χροχρόνος, μάζα, βαρυτικό πεδίο, ταχύτητα του φωτός,   διαστολή του χρόνου, σου λέω το συμπέρασμα και των δύο θεωριών, γενικής και ειδικής, με τρεις απλές λέξεις για να το καταλάβουμε όλοι -  απλά, ξέχασα το τρίτο θαυμαστικό, δεν μπορώ αν είμαι τέλειος σε όλα πια...

τέχνη καινούργιο δεν είναι, να τα λέμε αυτά, έπεσα πάνω του ψάχνοντας για κάτι άλλο - κοιτάζοντάς το, συνηδειτοποίησα πως, τόσο χρόνο μετά, δεν κατάφερα να δω, από την μπροστινή του πλευρά, πώς πραγματικά ονομάζεται...

λόγω της ημέρας το πιο σημαντικό, εκείνη η τελεία στο τέλος, που δίνει αυτή την αίσθηση του οριστικού - κι ακόμη, η επιλογή των λέξεων: δε γράφει "καθόλου" αλλά "ούτε λίγο" - μου φάνηκε τόσο γλυκό και παραπονεμένο...

και μετά; προφανώς είναι περισσότερο ομιλητικός ο άνθρωπος, θέλει πραγματική επικοινωνία, όχι αστεία... από μία άποψη, ακούγεται απειλητικό ωστόσο, σωστά;

πάμε μια βόλτα; λοιπόν, το θέμα έχει ως εξής:ο-δεν-ξέρω-το-όνομά-του πήρε αυτό το εκπληκτικό φωσφοριζέ χρώμα και γέμισε την πυλωτή που μένει το νινί με μηνύματα ποικίλου ύφους για όλες τις περιστάσεις - ένα από αυτά είναι και το συγκεκριμένο... νομίζω πως υπάρχει ένα ακόμη, πρέπει να το ψάξω...

γενέθλια ιδανικό για επέτειο - μπορεί να μπει και σε κάρτα - εύχομαι, βέβαια, τον επόμενο χρόνο, αυτό που θα έχει αλλάξει να είναι μόνον οι αριθμοί και τίποτε άλλο...

όλα είσαι εσύ μου φάνηκε, όπως στις ταινίες, ότι τα λόγια σχηματίστηκαν αργά, από όλα αυτά   τα σχήματα που υπήρχαν παντού ολόγυρα στον τοίχο, ότι δημιουργήθηκαν μόνα τους - είναι πολύ, τα πάντα μου -  πάρα πολύ - κι επικίνδυνο, φυσικά... 

και ποιος δεν το θέλει η αλήθεια είναι πως μετά από κάτι επικό όπως το χθεσινό ερωτηματικό, θέλω κάτι πολύ ήσυχο και διακριτικό, κάτι που σχεδόν δεν ακούγεται ή δε φαίνεται, όπως αυτό, για να επανέλθει η ισορροπία μου: επίσης, μου θύμισε εκείνο το παιδικό τραγούδι, το "σ'αγαπώ πολύ και θα 'θελα κι εσύ να με αγαπάς πολύ..." από εκείνη την εκπομπή που δε θυμάμαι πως την έλεγαν...

με περίμενες; είναι αυτό που λένε "μπροστά στα μάτια μου και δεν το βλέπω" - περνώ κάθε μέρα από μπροστά του και το βλέπω μόλις χθες - το θεϊκό βέβαια, δεν είναι η επιβεβαίωση του ερωτηματικού  - να το κάνουμε αύριο ίδια ώρα; αλλά η σημείωση στο τέλος: άσε κανένα τηλέφωνο -  η αλήθεια είναι πως δεν είδα κανέναν αριθμό τηλεφώνου εκεί γύρω...

εσύ το ζήτησες θα ήθελα να μπορούσα να βάλω απλά ένα μεγάλο θαυμαστικό και τίποτε άλλο - ή, να πω το κλισέ "όταν οι θεοί θέλουν να μας τιμωρήσουν πραγματοποιούν τις επιθυμίες μας" - ή, απλά, ας το σκεφτόσουν καλύτερα τότε, φίλε ή, φίλη, πολύ στρωτά γράμματα για αγόρι θα έλεγα...

έχω και Lower, πάμε μια βόλτα; φαντάζομαι, φυσικά, πως βρίσκεται εκεί απλά για φιγούρα - η αλήθεια είναι πως δε γύρισα καν το κεφάλι μου να ψάξω την κανονική απαγόρευση - ωστόσο, θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να έβλεπα πόσοι ΔΕΝ θα πάρκαραν εκεί μπροστά, αν αυτή ήταν η μοναδική που υπήρχε στον χώρο...

χρειάζομαι βοήθεια το ομολογώ: δεν το κατάλαβα - δεν μπόρεσα να αντιληφθώ τη σχέση ανάμεσα στο γέλιο των μεν και στην πλήξη των δε -  οπότε, κρατάω το " να γελάμε"  -  τώρα, ποιος θα πλήττει και ποιος όχι, δεν είναι και κάτι που με απασχολεί ιδιαίτερα...

με τρέλα ε, λοιπόν, ναι -  ας ξεκινήσουμε έτσι αυτή την εβδομάδα: ας φανταστούμε πως ΞΕΡΟΥΜΕ ότι είναι γραμμένο  για τον καθένα από εμάς - και γιατί όχι; δεν είναι εντυπωσιακό, το συναίσθημα;

να το κοιτάξεις κάπως μπόλικα, ίσως, για να φτάσει κάποιος ( κάποια; μήπως;)να το γράψει στον τοίχο και μάλιστα με θαυμαστικό, στο τέλος...

που 'σαι Θανάση επειδή έχουμε πει πολλές φορές όλα αυτά για το μέγεθος και τη διαφορά και για τα ακριβά αρώματα και τα μικρά μπουκάλια, δεν μπορώ να μη σταθώ σ' αυτό το γλυκό σ' αγαπώ με την καρδούλα θαυμαστικό,την κυματιστή υπογράμμιση  κι εκείνο το τσαχπίνικο " η",  στο τέλος...

τώρα και σε λευκό μιλάω με τη μαμά μου στο τηλέφωνο και περπατάω, είναι μεσημέρι και σταματάω ακριβώς εκεί μπροστά για να ψάξω κάτι στην τσάντα μου - πρώτα είδα το "σε θέλω" -  ύστερα όλο το υπόλοιπο, σα σύννεφο που γλιστρά απαλά σ' έναν διάφανο ουρανό - δεν είμαι και πολύ στα καλά μου, μάλλον...

playtime σήμερα ένιωσα την ανάγκη να κάνω ένα διάλειμμα με κάτι μεγάλο: είναι από αυτά που, κάποιος έχει πάρει μια μπογιά κι έχει γεμίσει ολόκληρο τον δρόμο μέχρι να την τελειώσει - τώρα, αν το "γεια σου" σημαίνει hello ή goodbye, το ξέρει μόνον αυτός ο κάποιος...

για πόσο; στην αρχή, βλέπεις μόνο δύο λέξεις: ωραία γράμματα, με τόνους και τελείες - όταν κάνεις δύο βήματα πίσω, παρατηρείς ένα περίγραμμα και μια έντονη υπογράμμιση που μάλλον θέλει να πει ότι δεν περιμένει απλά ένα δεκάλεπτο - κι όταν κάνεις ακόμη ένα βήμα πίσω, διακρίνεις κι ένα βέλος...(δικό του; κάποιου άλλου;) μάλλον είναι μεγάλη, η αναμονή - 

μία ίσον καμία  επειδή είναι γνωστό ότι η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης, λέω το ίδιο πράγμα δύο φορές μήπως κάποιος από αφηρημάδα, δεν προσέξει το πρώτο: για να μην μπορεί να πει μετά, "δεν το είδα/δεν το ήξερα"  - τι δεν είδες, φίλε; δύο φορές στο γράφω και μάλιστα με άλλο χρώμα...

ask for it αναρωτιόμουν: μήπως τελικά, κάποιες φορές, το μόνο που χρειάζεται, είναι...να το ζητήσεις;

my mistake όχι, δεν είναι πάντα εύκολη - για την ακρίβεια, ίσως να είναι δύσκολη, τις περισσότερες φορές   - έχω την εντύπωση πως μια τέτοια, δύσκολη, είναι και αυτή που βλέπω: θαμπή, με μια ταραχή στα πολλά "γ", διπλή υπογράμμιση στο "ω" και χωρίς κανένα σημείο στίξης στο τέλος -  είναι μια "συγγνώμη", ωστόσο - και δεν πρέπει ποτέ  να περνά απαρατήρητη...

Απόλλωνας κάτι μου λέει πως αυτή η μούσα δε βρίσκεται και κάπου  ακριβώς  δίπλα σου, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος -  ίσως επειδή από το "είσαι" και μετά, η ένταση στο χέρι σου ήταν κάπως μεγαλύτερη και το χρώμα άρχισε να στάζει, γι' αυτό το λέω...