streetvieweR

ε, και; εννοείται πως δεν έχω καταλάβει τι θέλει να πει - βέβαια, υπάρχει πάντα η περίπτωση να ξεκίνησε να γράφει και ξαφνικά, να σταμάτησε, για απροσδιόριστους λόγους, οπότε γι' αυτό δε βγαίνει κάποιο λογικό συμπέρασμα του τύπου "θα με βλέπεις και θα τρίβεις τα μάτια σου" - διαφορετικά, και τι έγινε που θα σε βλέπω, φίλε; θα σε καμαρώνω, να μη σε ματιάξω...

χωρίς φίλτρο είπαμε 10' θάρρους για να πεις αυτά που θέλεις να πεις, αλλά όχι και ό,τι σου έρθει πρώτο στο μυαλό... να σκεφτείς και λίγο πριν μιλήσεις...

just do it σκέφτομαι λοιπόν, ας είναι μια εβδομάδα αποφασιστικότητας: ας πούμε ό,τι δεν έχουμε καταφέρει να πούμε μέχρι τώρα - θυμάμαι, επίσης, πως, όταν το βλέπω, χρονομετρώ το σ' αγαπώ, για να επιβεβαιώσω πως βρίσκεται μέσα στον κρίσιμο χρόνο των 10 δευτερολέπτων:  διαρκεί πολύ λιγότερο από 10" - συνεπώς προλαβαίνεις να πεις κι άλλα πριν τελειώσει ο χρόνος σου...

κάτι λείπει τώρα, σε τέτοιες περιπτώσεις, ένα γράμμα παραπάνω, ένα παρακάτω, δεν κάνει τη διαφορά - σημασία έχει το συναίσθημα που απλώνεται σε όλο τον τοίχο -  και η καρδιά με το βέλος, φυσικά -  εύχομαι το όνομα να είναι το σωστό...

προσγείωση καταλαβαίνω πως μετά το Hollywood όλα μοιάζουν με απλές οδοντόκρεμες, όμως θα το πω: μου αρέσουν αυτά τα ό,τι να'ναι που πάντα βασίζονται στο μοναδικό, ανεπανάληπτρο μοντέρνο ποίημα του ελληνικού κινηματογράφου: λύσε τα μαλλιά σου και τρέξε με γυμνά μοσχάρια  στην επιστροφή του γυρισμού -  τι να λέμε τώρα...

at the movies στην αρχή, νομίζω πως μιλάμε για τον Τιτανικό και το μυαλό μου πηγαίνει στην σκηνή εκεί, στην πλώρη, σχεδόν ακούω τη Celine να τραγουδάει -  ύστερα διαβάζω τα ονόματα και δε μου ταιριάζουν και στο τέλος βλέπω τη γλάστρα:  καταλαβαίνω πως πρόκειται για το Leon (τότε θυμάμαι πως επειδή  σήμερα   μιλάμε γαλλικά, το καταπίνουμε το τελικό ν του ονόματος, στην περίπτωσή μας...)

διάρκεια ( του Θέμη Χαστά) ...να υποθέσω πως αυτά τα  "πολλά" σημαίνει πως τα έκανες μαντάρα; επειδή, κρίνοντας από τον ιστορικό χρόνο του μηνύματος, δεν πρέπει να είσαι εδώ, τώρα, σωστά; αρκετά ανέβηκε το επίπεδο με τους στίχους δύο μέρες τώρα, καιρός να επανέλθουμε στην κανονική ροή...

και λίγοι στίχοι ακόμα στίχοι χθες,  στίχοι σήμερα,  έχουμε αλλάξει επίπεδο, καταλαβαίνεις... άσχετα αν, οι χθεσινοί από τους σημερινούς έχουν μεταξύ τους κάτι έτη φωτός διαφορά: στη βάση τους,  λένε το ίδιο-  απλά, διαλέγεις και παίρνεις... ( εννοείται πως δεν έχω καταλάβει τι είναι το σχεδιάκι πάνω, που εμένα μου φαίνεται σαν οδηγός formula 1...)

στιχάκια κι επειδή τι νόημα έχει η ζωή χωρίς την ποίηση, ας ξεκινήσει έτσι η εβδομάδα, μ' αυτόν τον ενθουσιαστικό και κάπως χοροπηδηχτό ρυθμό -  δεν υπάρχουν τόνοι, βέβαια, αλλά ποιος χρειάζεται τους τόνους όταν έχει τους στίχους...

I'll be watching you δεν είμαι σίγουρη ότι μου αρέσει αυτό το τρίτο πρόσωπο, ειδικά όταν μιλάμε για προσωπικά θέματα -  εκτός αν το έχει γράψει πραγματικά κάποιος τρίτος, για ενημέρωση, ή, σαν ανακοίνωση -  ωστόσο, σ' αυτή την περίπτωση, αυτό το είναι παντού. μου μοιάζει κάπως σαν απειλή...

να σου κάνω μια ερώτηση και κάπου εκεί, μέσα σ' όλες αυτές τις ανακοινώσεις, τις διακηρύξεις, τους αφορισμούς,  τις δηλώσεις λατρείας ή μετάνοιας, υπάρχει και μία, μία και μοναδική ερώτηση: μ' αγαπάς; εντάξει εγώ -  εσύ, όμως, μ' αγαπάς;

αφίξεις επειδή, λόγω τριημέρου, καταλαβαίνεις, πολύς κόσμος μετακινείται... απλά, εγώ που είμαι παράξενος άνθρωπος, θα την κάνω την ερώτηση: πού ακριβώς ήσουν;

let's hug   (του Θέμη Χαστά) ...επειδή ξύπνησα σήμερα μ' αυτή την ανάγκη -  ίσως επειδή έχει κρύο και είναι και Παρασκευή,συνδυασμός που μου άρεσε όταν τον σκέφτηκα - αυτό που μου έκανε εντύπωση, βέβαια, είναι πως, προτού απαντήσει, αυτός που απάντησε, έσβησε με επιμέλεια κάι που ήταν γραμμένο και προφανώς του χαλούσε την αισθητική: τράβηξε τρεις σχεδόν ολόισιες γραμμές διαγραφής -  κι ύστερα απάντησε... 

a new start ηρεμούμε λοιπόν, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε: σήμερα είναι μια καινούργια μέρα - ωστόσο, είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν είναι ακριβώς αυτά, τα σωστά λόγια: δίνουν στον άλλο ένα προβάδισμα που δε μου αρέσει - μου αρέσει το χρώμα, όμως, και αυτό το ριγέ από το παλιό στόρι, που κάνει τα μάτια να παραξενεύονται... 

be my Valentine κι επειδή σήμερα, λόγω της ημέρας, ξέρεις, κάπως θα κολλήσουμε στα σιρόπια, σκέφτηκα να δούμε κάτι που λέει το ίδιο αλλά με διαφορετικά λόγια - λίγο διαφορετικά...

η βάση σήμερα ήθελα κάτι ξεκάθαρο σε δήλωση και ένταση -  γιατί, καλά τα ωραία κι έξυπνα λόγια, οι παράξενες λέξεις, αλλά κάποιες φορές θέλεις ν' ακούσεις τα βασικά -  για να είσαι σίγουρος ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο - κι αυτό, έχει μπόλικα βασικά πάνω του...

συμπέρασμα πόσο παράξενοι είμαστε, οι άνθρωποι -  γιατί μας ελκύουν τόσο πολύ αυτοί που αδιαφορούν για μας; καταλαβαίνω την ένταση της υπογράμμισης και το θαυμαστικό, στο τέλος -  εννοείται, φυσικά πως, με έναν τέτοιο υπονομευτή ήλιο πάνω, άντε να βγάλεις φωτογραφία σε τζάμι, χωρίς να φαίνεσαι... 

υπεράνω "και ας μην είμαι εγώ η αιτία" -  το διευκρινίζω, επειδή κι εγώ δυσκολεύτηκα να το διαβάσω, ήταν κι ο ήλιος απέναντι ο οποίος, να σημειωθεί, δε βοηθούσε καθόλου  - στην πραγματικότητα βέβαια, όταν χαμογελά για κάποιον άλλο, αυτό που νιώθεις βρίσκεται πολύ μακριά από αυτό που θέλει να πει το μήνυμα - πολύ μακριά , όμως...

αφίξεις (του Θέμη Χαστά) μου άρεσε η διάρκεια -  εγώ θα έμενα στη στιγμή - θα έλεγα όταν κοίταξα τα μάτια σου -  εδώ όμως, δεν είναι μια στιγμή αλλά περισσότερες:  κοίταζε τα μάτια σου για ώρα και στο μεταξύ, ήρθε κι ο έρωτας -  όχι ότι δε θα'ρχόταν και με τη μια ματιά, να τα λέμε αυτά...

αφιέρωση στέκομαι απέναντι και το κοιτάζω πραγματικά πολλή ώρα -  όχι μόνο επειδή δε χωράει πουθενά (είναι κυριολεκτικά τεράστιο) άλλα περισσότερο επειδή η ενέργεια, το χρώμα και το συναίσθημά του θα μπορούσαν να συγκριθούν σε δύναμη μόνο με αυτή του ήλιου -   και, έχω την αίσθηση πως θα τον νικούσαν...

η συνήθης ύποπτη ναι, ναι, αυτή, η γνωστή -  η καταστροφέας κάθε μαλλιού που μόλις έχει βγει από το κομμωτήριο -  στα γράμματα που στάζουν φαίνεται πεντακάθαρα  το ένα κομμάτι της -  το άλλο, το φριζάρισμα, είναι κάτι σαφέστατα πιο προσωπικό...

εκτυφλωτικό ένα μελαγχολικό μήνυμα μέσα σ' ένα εντυπωσιακά χαρούμενο σκηνικό - οι λέξεις αιωρούνται σ' ένα λαμπερό κενό και τα αποσιωπητικά μοιάζουν έτοιμα να διαλυθούν μέσα σ' αυτό - έχεις την αίσθηση πως το φως δε χωράει μέσα στη φωτογραφία και βγαίνει έξω από αυτήν: οι εξυπνάδες του ήλιου... 

αλήθειες βρίσκομαι στη διάβαση, στο φανάρι - το βλέπω ακριβώς δίπλα μου, στο ύψος των ματιών μου -  έχει βρέξει την προηγούμενη κι έχει αρχίσει να ξεθωριάζει - το κοιτάζω, ώρα - αναβοσβήνει κάμποσες φορές το φανάρι στη διάβαση μέχρι να περάσω απέναντι...

θα περάσει κι αυτό καταλαβαίνω την ταραχή στη δεύτερη πρόταση, που εξαιτίας της άρχισαν οι μουτζούρες - ωστόσο, είναι ένας από τους κανόνες της ζωής - πώς λέει εκείνο το τραγούδι ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο κι ύστερα για κάτι παλάτια στην άμμο; ξέρεις... ε, και, τι; σταμάτησε κανείς να χτίζει;  

into the light  θυμήθηκα λίγο το φως αυτής της μέρας, σήμερα που βρέχει -  και, περισσότερο από την παρότρυνση, αυτό που μου άρεσε περισσότερο, είναι το χαμόγελο της crest,( θυμάστε; ) δίπλα, γι' αυτούς που έχουν ξεχάσει πώς είναι το σχήμα του χαμόγελου...