streetvieweR

πείτε μας δεν είμαι απόλυτα σίγουρη  για τη σχέση  που υπάρχει  ανάμεσά τους  εκτός από το αρχικό τους γράμμα, ωστόσο, είναι αλήθεια - τα εισαγωγικά θα μπορούσαν να λείπουν, μου άρεσε όμως η μικρή καρδιά  δίπλα στην ανθρωπιά ...

λόγω της ημέρας, Αντωνάκη μου φαντάζομαι πως  εννοεί τον Αλέξη  του Πασχάλη του '70, εκείνον τον  πίσω από τις λέξεις - ξέρεις, τον  "και σε πιάνει μια μελαγχολία/  κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία", γι'αυτό και το συννεφάκι  κι η καρδούλα -  όχι τον άλλον... 

if only δεν είναι απλά  η προτροπή της λέξης -  είναι το χρώμα της,  το χρώμα πίσω της,  ο ήλιος στην άκρη της και, πολύ περισσότερο,  ο ήλιος κάτω,  στο πεζοδρόμιο - παρ'όλα αυτά, τολμάς; να αφεθείς;

isn't it romantic? δεν ξέρω αν  η ομοιοκαταληξία  ήταν αυτοσκοπός ή προέκυψε τυχαία,  είναι γλυκιά, όμως - και τρυφερή - και, τελοσπάντων,  αν είναι να γεμίσουν  με κάτι  αυτοί  οι άδειοι τοίχοι,  ας γεμίσουν  με στίχους  αντί με οτιδήποτε άλλο...

πιο πολύ απ' όσο φαντάζεσαι (της Κατερίνας Μαλιούφα) θέλω να πιστεύω  πως εννοεί κάτι  σαν "διακαώς"  ή   κάτι παρόμοιο  σε σχέση πάντα  με την  ένταση  και την ποσότητα του συναισθήματος - παίρνοντας φυσικά ως δεδομένο ότι υπάρχει συναίσθημα - όχι σαν αδηφάγο τέρας, σωστά;

ως πότε δεν ξέρω  ποιο ακριβώς  είναι αυτό  το τέλος  που εννοεί - της σχέσης; της ζωής; του κόσμου;

c'est la vie (της Ειρήνης Πασπαλά και του Θέμη Χαστά) κι εκεί λοιπόν  που γράφεις κάτι  και βάζεις με σιγουριά την υπογραφή σου  και το υπογραμμίζεις,  έρχεται κάποιος/κάποια/κάτι  και σου το ανατρέπει εντελώς - αυτό λέγεται ζωή - ας μη ξεχνιόμαστε...

βουτιά στα βαθιά κι ύστερα,  σπάνια  δηλαδή,  υπάρχουν κι αυτά  που μ' αρέσουν - που είναι λίγο Ηλιόπουλος-Βουγιουκλάκη μοντέρνα ποίηση  κι έτσι - αυτά που από αλλού ξεκινάς και μ'ένα μαγικό τρόπο φτάνεις κάπου που ούτε καν μπορούσες να φανταστείς: από τον ήλιο στα τρένα δηλαδή...

free style κάποιες φορές,  χαμογελάς  αυθόρμητα,  διαβάζοντας τις λέξεις - ακριβώς όπως εδώ: αν ήταν απλά  ένα μου λείπεις με αποσιωπητικά  στο τέλος,  δε θα ήταν το ίδιο, σωστά;

η άλλη όχθη εννοείται φυσικά  πως  δεν είναι  όλες οι σχέσεις σαν τη χθεσινή  επέτειο - υπάρχουν φορές που ακόμη και το πιο φωτεινό γαλάζιο δεν μπορεί να βοηθήσει...

επέτειος υπάρχει κάτι περισσότερο; και οι μισοί λόγοι να ήταν,  θα άξιζε τον κόπο, με το παραπάνω - λίγο είναι να υπάρχει κάποιος που σε κάνει  να χαμογελάς;

ευχή ας ξεκινήσει  με μια φωτεινή ευχή  η εβδομάδα μας -  επειδή πίσω  από τις λέξεις, διακρίνεις πραγματικά  την πρόθεση: είναι μια αληθινή,  γλυκιά καλημέρα γεμάτη φως...

απλότητα χωρίς αυτό, θα ήταν απλά  ένα σκοτεινό κενό - από την άλλη,  ποιος δε θα ήθελε μια τόσο φωτεινή  εκδήλωση αγάπης; (αυτή τη φορά δε θα πω τίποτε για το φως...)

2 σε 1 για το πρώτο,  είμαι της ίδιας γνώμης: ο δρόμος πηγαίνει  μόνο μπροστά - για τον έρωτα,  γενικά, διαφωνώ -  πιθανότατα εδώ λείπει μια λέξη: αυτός ο έρωτας (δεν έχει)  μέλλον -  έτσι, μου ταιριάζει περισσότερο...

smiling νομίζω πως όλοι μας,  το γνωρίζουμε  πολύ καλά αυτό ειδικά το χαμόγελο...

κοιτάζω ψηλά ...κι όταν λέμε "ψηλά", το εννοούμε: το μήνυμα βρίσκεται  στον πρώτο όροφο - οπότε, κατά  κάποιον τρόπο,  είμαστε σίγουροι για την πατρότητά του...

ευχές ήθελα κάτι έντονο  σε χρώμα για σήμερα,  "λόγω της ημέρας Αντωνάκη μου", καταλαβαίνεις - κι αυτό, εκτός από χρώμα (και κάτι αψυχολόγητες τελείες) έχει κάτι ακόμη, σημαντικό: χαρά!

η δύναμη των λέξεων μένοντας στο γενικότερο,  χθεσινό πνεύμα: τα σχέδια σε αγχώνουν - τα όνειρα, μπορούν απλά,  να σε απογειώσουν...

συμβουλή (της Ειρήνης Πασπαλά) ας ξεκινήσουμε κάπως διαφορετικά αυτή την εβδομάδα - δεν ξέρω βέβαια  γιατί    οι " άνθρωποι" ξεκινούν με "Α" κεφαλαίο ενώ οι " στόχοι" όχι,  ωστόσο, ας μείνουμε στο γενικότερο μήνυμα...

for a lifetime στην αρχή, νόμισα  πως στο τέλος της πρότασης  είναι σημειωμένος  ο αριθμός των πρώτων βοηθειών, για την περίπτωση που πιστέψεις ότι έχει γραφτεί  για σένα και  νιώσεις μια αδιαθεσία  - δεν είναι μικρός ο τίτλος -  σωστά;

για να ξέρεις κι επειδή πάνω απ' όλα  είμαστε ενοχικοί, καταλαβαίνεις πως  δεν αρκεί η ανακοίνωση ότι τα Σάββατα  του καλοκαιριού  είμαστε κλειστά - πρέπει να αιτιολογηθεί και μάλιστα  με δύο λόγους - στο μεταξύ, το πρωινό φως  έχει μεταφέρει όλα τα δέντρα  πίσω από τα κάγκελα...

just do it επειδή κάποιες φορές χρειάζεται  πραγματικά να κάνεις κι εσύ, κάτι - υπάρχει μια  εντελώς  ευδιάκριτη, μια  εντελώς οριστική   τελεία  στο τέλος  της πρότασης,  που ξέρεις  πολύ καλά  τι σημαίνει: ήρθε η σειρά σου!

ξενύχτι καταλαβαίνεις  κι εσύ  ποια θα πρέπει  να είναι η αιτία  - νομίζω πως όλοι μας, τις ξέρουμε  πολύ καλά  αυτές τις αϋπνίες...

πιο πολύ και μια που  κατεβήκαμε τόσο  χαμηλά,  ας το τερματίσουμε για να τελειώνουμε - και δεν είναι μόνο τα λόγια:  είναι το χρώμα,  το φως,  η σκιά,  η καρδιά - κι ακόμη είναι  πολύ νωρίς  το πρωί, φαντάσου...

χαμηλές πτήσεις δεν ξέρω  αν θα μπορούσε  να γίνει μεγαλύτερο - και είναι  και κάπως επικίνδυνο,  λόγω θέσης - τώρα θα μου πεις, αν ήσουν έτοιμος να γράψεις  κάτι παρόμοιο,  θα υπολόγιζες  επικινδυνότητες και τέτοια πεζά; όχι βέβαια...