streetvieweR

φίλος είναι αυτό που λένε "...μαζέψου!" -  ευτυχώς, υπάρχει και το "βρε" στο τέλος, που κάπως ελαφραίνει την κατάσταση, το κάνει λιγότερο απαγόρευση και περισσότερο φιλική συμβουλή του τύπου "ξέρω τι σου λέω..." -  το θαυμαστικό μένει, στο τέλος, και στις δύο περιπτώσεις... άντε, να σε δω...

συμπληρώνω τα κενά Για να βοηθήσω: " Δεν είχα ποτέ μου αδυναμίες κι έγινες η μεγαλύτερη" - το βλέπω, λέω είναι σβησμένο δε μου κάνει, κάνω μερικά βήματα, έχει κολλήσει στο μυαλό μου όμως και δεν μπορώ να το βγάλω, επιστρέφω και το φωτογραφίζω -  απλά επειδή οι αδυναμίες, είναι η αδυναμία μου - κι επειδή μ' αρέσουν κι οι ημερομηνίες: σ' αφήνουν να εκτίθεσαι...

για τα μάτια σου μόνο κι επειδή χθες μελαγχόλησα λίγο με το γκρίζο και την απουσία, είπα σήμερα ν' ασχοληθώ με κάτι μεγάλο - απ' αυτά τα τόσο μεγάλα που δε χωράνε πουθενά - βέβαια, τώρα, για ν' ακριβολογούμε, εγώ αυτή τη ματιά δεν την είδα να έχει αντιγραφεί τουλάχιστον σε αυτόν τον τοίχο, αλλά ίσως να φταίει πως είναι τοιχάκι/πεζούλι και όχι κανονικός τοίχος...  

σπουδή στο χρώμα στην πραγματικότητα, βλέποντάς το από μακριά, περιμένω να μιλά για κάτι πολύ χαρούμενο: είναι ένας τοίχος μ' ένα πρωτότυπο, εκτυφλωτικό χρώμα το οποίο δεν αποδίδεται καλά στη φωτογραφία -  όταν φτάνω κοντά και το διαβάζω, νιώθω σα να μου αφαιρεί το χρώμα απ' όλα γύρω - σα να γίνονται όλα ασπρόμαυρα,  κατά κάποιον τρόπο -   παράξενη επιλογή, σκέφτομαι...

οδηγίες χρήσης νομίζω πως μια φορά είναι αρκετή: να σκέφτεσαι - τελεία. Οι παραπάνω δε βοηθούν: κινδυνεύεις να το κάψεις, στο τέλος... το βλέπεις κι εσύ ότι στο κάτω μέρος της εικόνας, κάποιος δεν κατάφερε καν να γράψει ότι το ξανασκέφτηκε: τον πρόλαβε η μοίρα/η ζωή/η πραγματικότητα/τα γεγονότα...

...αντί για ευχές (the sequel) καινούργιο δεν είναι, το θυμήθηκα λόγω της ημέρας -  τη θυμήθηκα αυτή την κοπελίτσα που για να ξανακοιμηθεί με τον Μανώλη έπρεπε να θυσιαστεί μια ολόκληρη πόλη... (το πράγμα δεν προχώρησε, απ' ό,τι καταλαβαίνω - μεταξύ μας, τώρα...)

αντί για ευχές επειδή νομίζω πως αν υπήρχε μια συγκεκριμένη μέρα που θα τη χαρακτήριζε κάποιος "ιδανική" για το συγκεκριμένο μήνυμα, αυτή η μέρα είναι σήμερα -  γιατί, αν όχι σήμερα, πότε; (θυμάστε το κουδουνάκι, στο πολικό εξπρές ; ε, τα ίδια λέμε...)

...αλήθεια; αν και δεν τα πολυπιστεύω αυτά τα μεγάλα λόγια, δεν μπορώ να πω, ίσως και να ήταν ενδιαφέρον να ήξερα πως τα έγραψε κάποιος για μένα - αρκεί να μου άρεσε κι εμένα αυτός, να μην καρφωνόμουν στους γείτονες και να ήμουν σίγουρη πως, αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στο τέλος, θα μπορούσα να τα σβήσω και να μη φαίνεται τίποτε... μπα...πολλή δουλειά...

my dream για να πω την αλήθεια, δε θα με πείραζε να με φάει ένα μεγάλο, ζουμερό, λαμπερό και συναρπαστικό όνειρο -  κι όσο το σκέφτομαι, ας με φάει κι ένα μικρό, γλυκό και τρυφερό - όνειρο να είναι κι ό,τι μέγεθος θέλει ας έχει - τι νόημα έχει η ζωή, διαφορετικά - χωρίς όνειρα; 

Ρούντολφ κι επειδή είμαστε πλέον βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στο πνεύμα των Χριστουγέννων, νομίζω πως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μεταφράσει κανείς το μήνυμα αυτό -  διαλέγεις και παίρνεις - προσοχή, μόνο, μην καείς κι ύστερα έχουμε άλλα...

αέρας υπάρχει μια αίσθηση κίνησης στα γράμματα - σα να φυσούσε πολύ τη στιγμή που γραφόταν το μήνυμα και ο αέρας έπαιρνε το χρώμα -  κάτι που δε συμβαίνει με το μικρό, σύντομο σημείωμα του Κώστα πάνω, ο οποίος έχει υπογραμμίσει το όνομά του για να είναι σίγουρος πως η Λία έχει καταλάβει ποιος ακριβώς την αγαπάει...

σ' ένα άλλο επίπεδο κι επειδή έχω την αίσθηση πως χθες βυθιστήκαμε σε μια ελαφριά ή λιγότερο ελαφριά μελαγχολία, σήμερα έχω το αντίδοτο: είναι καιρός που αναρωτιέμαι αν η τελευταία λέξη είναι το επίθετο που έχει το Σοφάκι, ή, την ώρα που γραφόταν το μήνυμα συνέβη κάτι στο αυτοκίνητο και το επείγον του θέματος εξαφάνισε την τελευταία τελεία του αποσιωπητικού...

κενό αναρωτιέμαι για το είδος του συναισθήματος που κρύβει μέσα του το θαυμαστικό, στο τέλος - είναι θλίψη; είναι απορία; είναι έκπληξη; κι ύστερα, υπάρχουν και τα αρχικά: μια δήλωση με υπογραφή -  ή μήπως θα πρέπει να πω, μια διαπίστωση  με υπογραφή...

άργησες... πρώτα απ'όλα,ξεπερνάω τα ορθογραφικά - κι εσύ βρε παιδί, μου, αφού θα γράψεις τόσα πολλά, ψάξτο λίγο... έπειτα, ξεπερνάω το απίστευτα δυνατό φως του ήλιου: είναι σχεδόν μεσημέρι, ο ήλιος πίσω μου κι εγώ δεν μπορώ να δω τι υπάρχει μπροστά μου... τέλος, μένω με την απορία: αυτό επάνω, ψηλά, είναι αποτύπωμα; είναι σημάδι παρουσίας; είναι το "εδώ" ;

αντέχω ακόμη ο χρόνος πέρασε από πάνω του - δεν μπορώ να δω την ημερομηνία - ωστόσο, απλά το έκανε πιο μαλακό, λίγο πιο αχνό - εξακολουθεί να είναι τεράστιο, σε μέγεθος - σαν εκείνους τους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που τους βλέπεις και καταλαβαίνεις αμέσως πως υπήρξαν εξαιρετικά όμορφοι στα νιάτα τους...

Billy Elliot (της Έλενας Πασχαλέρη) ...η πρώτη δήλωση είμαι σίγουρη πως βρίσκει αμέτρητους υποστηρικτές - η δεύτερη, ίσως κάποιους λιγότερους -  σχετικά με τον συνδυασμό τους ωστόσο, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά: δεν ξέρω τίποτε - ίσως μάλιστα να υπάρχουν κάποιοι που θα προτιμούσαν να δουλεύουν αν είχαν να διαλέξουν ανάμεσα στα δύο...

Πολλαπλής επιλογής Ροχαλίζει; Κάνει ανήσυχο ύπνο; Σου παίρνει τις κουβέρτες; Κρεβατομουρμούρα; Μένει από πάνω/από κάτω και κάνει πολύ θόρυβο; Ή, μήπως, θα προτιμούσες να συμβαίνουν όλα τα παραπάνω επειδή αυτό θα σήμαινε ότι θα ήταν κάπου κοντά - κοντά σου ...

κοίτα να δεις, τώρα... δε θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά, το ενδεχόμενο να μη σε θέλει εκεί, δίπλα, έχει περάσει καθόλου από το μυαλό σου; σαν ιδέα το λέω... κι ύστερα, γιατί μέσα σε εισαγωγικά; το έχει πει κάποιος άλλος κι εσύ απλά το δανείζεσαι; (χμ...ξύπνησα κάπως ανάποδα σήμερα, ε;)

κρίση υπογλυκαιμίας επειδή ξύπνησα με μια αφόρητη ανάγκη για κάτι γλυκό - συμβαίνει σε όλους, δεν είναι κάτι τρομερό... κι αυτό, ναι, είναι γλυκό από την αρχή ως το τέλος: τα γράμματα, τα σημεία στίξης, η καρδιά - όταν δε το κοιτάς από κοντά, είναι και το κίτρινο στην εικόνα που το κάνει κάπως πιο λαμπερό, πιο μαγικό να πω - (μια κρίση είναι, θα περάσει, το ξέρω...)

λόγια, λόγια, λόγια και αναρωτιέμαι: πώς θα τον χαρακτήριζες εσύ; υπομονετικό; επίμονο; ενθουσιασμένο; αποφασιστικό; ... φλύαρο, ίσως; βλέπεις, αυτά τα πολλά μπλα-μπλα κάπως με φοβίζουν - έχω την αίσθηση πως είναι απλά ένα προπέτασμα καπνού που φεύγει με το πρώτο, μικρό φυσηματάκι...

τρικυμία κι επειδή δεν είναι πάντα απλή η ζωή, ας πάμε σε κάτι κάπως πιο περίπλοκο, μεταφορικά και κυριολεκτικά: κάτι γράμματα που λείπουν, μια μουτζούρα, λίγο που δε βγήκε σωστή η ευθεία, το συμπέρασμα ωστόσο, είναι πεντακάθαρα γραμμένο στη διπλανή γωνία, η οποία είναι σαφέστατα πιο δεκτική σε μηνύματα -  αυτός ο χώρος κάτω από το μπαλκόνι από την αρχή δε μου άρεσε...

στα πεζοδρόμια κι από την χθεσινή πολυλογία, ας περάσουμε σε κάτι πιο απλό και πιο...απτό - ο σκοπός του είναι να το βλέπει στα σίγουρα η όμορφη μόλις πατάει το πόδι της στο πατάκι της εξώπορτας, κάθε φορά που βγαίνει από το σπίτι της -  μια τεράστια καλημέρα που, κυριολεκτικά, "έπεσε χάμω..." -  αν και,  νομίζω  πως  την παρασταση κλέβει το θαυμαστικό - αερόστατο, στο τέλος...

η δύναμη του τώρα τώρα, για να πω την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω την τελευταία λέξη: τι λέει μετά το "όχι" ; εγώ θα έγραφα "το μετά" - κάνει και ωραία ομοιοκαταληξία με τη "φορά" - σε κάθε περίπτωση, μπορούμε μια χαρά να σταματήσουμε στο "τώρα  " - το συμπέρασμα είναι το ίδιο... είναι λίγο κι ο τοίχος που δε βοηθάει, αυτό το σπατουλαριστό...

πρόκληση είναι πρωί, νωρίς, μία από αυτές τις παγωμένες μέρες με τον γνωστό, εκτυφλωτικό ήλιο που απλά σε κοροϊδεύει - you know, αυτόν, με τα πανηγυράκια... πέφτω πάνω στο μήνυμα, το κοιτάζω και σκέφτομαι - η δήλωση είναι πρόκληση; είναι πρόσκληση; δεν έχει μέσα της απογοήτευση γιατί τότε θα έλεγε "το ρίσκο που δεν μπόρεσες να πάρεις..."άρα, μάλλον με προκαλείς...

αφιερωμένο εξαιρετικά επειδή, όταν λέμε "από Θεσσαλονίκη", εννοούμε " από Θεσσαλονίκη" - τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις αφού...