Στην αρχή δεν τα έβλεπα, φυσικά.
Έβλεπα μόνο τα μεγάλα, φωναχτά συνθήματα, πολιτικά ή ποδοσφαιρικά - το πρώτο μικρό μηνυματάκι το είδα κάποιο πρωί: εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου, στο ύψος των ματιών μου, σε μια κολώνα, κάπου στην Ανθέων - έμεινα λίγη ώρα να το κοιτάζω, τόσο μικρό, όμως τόσο δυνατό.
Από τότε, τα ψάχνω - τα βρίσκω κρυμένα μέσα στα στενά, ποτέ στους μεγάλους δρόμους.
Εννοείται, φυσικά, πως δεν διεκδικώ φωτογραφικές περγαμηνές.
Μου αρκεί που υπάρχουν,
για όσο υπάρχουν.
στον βυθό η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να φανταστώ πόσο "πολύ" είναι αυτό το βάθος - και δεν ξέρω αν κι ο Γιώργος είναι χαρούμενος μ' αυτό το "σ' αγαπώ", στα βαθιά...
the power in you (του Θέμη Χαστά) και όχι μόνο στις άσχημες αλλά και στις όμορφες, και στην κάθε μέρα - αυτό είναι το μυστικό - και δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο...
Houston, we have a problem κι αν σκεφτείς πως η μοναδική σωστή λέξη είναι το "εγώ", καταλαβαίνεις πως το πρόβλημα είναι μεγαλούτσικο - και σε περισσότερα επίπεδα από την απλή γραμματική...
