Τα "σ' αγαπώ"

Η αλήθεια είναι πως τα "σ' αγαπώ" ήταν αυτά που μ' έκαναν ν' αρχίσω να τα ψάχνω και να τα μαζεύω σαν τις πέτρες που μαζεύαμε μικροί στην ακροθαλασσιά.

Είναι απόγευμα τώρα,ακούγεται μια σιγανή βροχή καθώς γράφω οπότε θυμάμαι αυτό, το πρώτο: είναι νωρίς το πρωί, βρέχει κι έχω στο χέρι μου, εκτός από τις τσάντες της δουλειάς, μια σακούλα με ζεστά τυροπιτάκια, να πάω για έναν γρήγορο καφέ στο σπίτι των γονιών μου.

Σταματώ για ν' ανοίξω την ομπρέλα μου και το βλέπω.Μου φαίνεται τόσο πολύ συγκινητικό:πάνω σ' αυτή την γκρίζα αφίσα, κάποιος γράφει με τα καθαρά, στρογγυλά και προσεγμένα γράμματά του ένα πεντακάθαρο "σ' αγαπώ" και, στο τέλος του, ζωγραφίζει μια εντελώς συμμετρική και τόσο περιποιημένη καρδούλα. 

Στην αρχή, φωτογράφισα το "σ' αγαπώ" από πολύ κοντά κι έφυγα βιαστικά (δεν μπορώ να ξεπεράσω ένα αίσθημα ντροπής κάθε φορά που κάποιος με κοιτάζει να φωτογραφίζω κάτι, ακόμη κι αν είμαι σίγουρη πως δεν θα καταλάβει τι ακριβώς ψάχνω).

Μετά από μερικές ημέρες ξαναπέρασα από κει αποκλειστικά και μόνο για να καταφέρω να το βγάλω στο κανονικό του μέγεθος.Φοβόμουν πως δεν θα το βρω:ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, από αυτές που ο ήλιος κάνει τα μάτια σου να πονούν, πολύ διαφορετική από την πρώτη.

Το βρήκα - 

ήταν εκεί και με περίμενε.

Την αμέσως επόμενη μέρα δεν υπήρχε πια. 

Είχαν μπει καινούργιες αφίσες.