η απαλότητα των χρωμάτων
το πρωί (για να μην έχει κόσμο)
κι έχω
ερωτευτεί το γαλάζιο χρώμα
που παίζει με το
πρωινό φως του ήλιου -
καθώς βγάζω
τις φωτογραφίες μου
ένας καλοντυμένος
ηλικιωμένος κύριος
περιμένει να τελειώσω
για να προχωρήσει
κι όταν τελειώνω
με καλημερίζει
κοιτάζοντάς με
με ένα παράξενο χαμόγελο -
λίγο πονηρό,
λίγο συγκαταβατικό:
μήπως νομίζει πως
το έγραψα εγώ;
αναρωτιέμαι κι ύστερα
(ακόμη χειρότερα)
μήπως νομίζει πως
έχει γραφτεί για μένα
και φωτογραφίζω το πειστήριο;
(δεν έχω ξαναπεράσει απο κει...)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου