ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες

είναι μεσημέρι κι όπως γίνεται συνήθως, μια κυρία απέναντι πλένει το μπαλκόνι της και με κοιτάζει που στέκομαι και το κοιτάζω - 
από πού να το πιάσω;
πώς να το δω; παλεύουν μέσα μου ο Ηλιόπουλος κι ο δάσκαλος - 
κάνω ένα βήμα πίσω και το αφήνω όπως είναι: ο καθένας μας κάτι ψάχνει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο...